Familieleden en vrienden Israëlische gijzelaars vertellen over drama van 7 oktober
Ze verloor tien familieleden bij de aanval van Hamas op 7 oktober. Haar neef Itai zit nog vast in de Gazastrook. Ofir Weinberg: „Ik heb altijd te horen gekregen dat de Holocaust nooit meer zou gebeuren. Maar de haat en het geweld tegen Joden zullen niet stoppen.”
Omer Wenkert (22), Irena Tati (73), Ron Scherman (19), Noam Avigdori (12). De hal van het Joods Cultureel Centrum in Amsterdam-Buitenveldert hangt vol met foto’s op A4-formaat. De namen zijn verschillend, maar hebben allemaal één opschrift gemeen: ”Ontvoerd”. Gekidnapt door Hamas op die zwarte zaterdag, nu bijna vier weken geleden.
Het terrein rond het centrum wordt dinsdagavond streng bewaakt. Politieagenten, een speciale eenheid van de marechaussee en Israëlische en Nederlandse beveiligers houden de situatie nauwlettend in de gaten. Want binnen zijn diverse familieleden van gijzelaars op een solidariteitsbijeenkomst, georganiseerd door het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Ze vertellen hun dramatische verhaal. Maar vooral vragen ze om internationale steun en solidariteit. Want het groeiend antisemitisme is een probleem van de hele wereld, benadrukken ze.
In een kamertje van het JCC zit Ofir Weinberg. Op de tafel voor haar ligt een grote foto van haar neef Itai Svirsky. Hij werd op 7 oktober door Hamas-terroristen naar de Gazastrook ontvoerd. Sindsdien heeft ze niets meer van hem vernomen, vertelt ze.
Die zwarte zaterdag staat de 24-jarige Israëlische voor altijd in het geheugen gegrift. Ze kan haar tranen nauwelijks bedwingen als ze de herinneringen aan de gruwelijkheden ophaalt. „Ik werd wakker in Tel Aviv van het luchtalarm. Ik heb direct mijn familie in kibboets Be’eri, vlakbij de Gazastrook, gebeld om te vragen of ze in orde waren. Itai was daar op bezoek bij zijn moeder Orit. Van haar kreeg ik een appje vanuit de schuilkelder waar de familie zich had opgesloten: Bid alsjeblieft voor ons. Ik hoor schieten en ontploffingen.”
Rood hartje
Om de paar minuten kwam er een update over de situatie. „Om 10.14 kreeg ik een berichtje van Itai’s vader, die elders in de kibboets was: Ze zijn nu in mijn huis. Dat was het laatste dat ik van hem heb gehoord. Een halfuur later appte Orit: Ik hoor ze bij de buren. Ze stuurde nog een rood hartje. En dat was het.”
Pas dagen later werd duidelijk wat zich in Be’eri had afgespeeld. Systematisch trokken Hamas-terroristen van huis tot huis om iedereen te doden of gevangen te nemen. Een groot deel van de kibboets is verwoest. Ofir verloor tien familieleden en de oppas van haar 96-jarige oma. Haar neef Itai is vrijwel zeker door Hamas ontvoerd, zegt ze. „Er zijn geen beelden van zijn executie. En we hebben de locatie van zijn telefoon in Gaza getraceerd.”
De eerdere vrijlating van enkele gijzelaars en de bevrijding van een ontvoerde Israëlische soldaat begin deze week geven de Israëlische nieuwe hoop. „Een van de losgelaten vrouwen vertelde dat er nog heel veel gegijzelden in leven zijn. Daar houden we ons aan vast.”
Verbijstering
Even later komen Amit Parpara en Ofir Tamir binnen. De twee mannen zijn vrienden van Noa Argamani, die eveneens op 7 oktober door Hamas werd ontvoerd. Het beeld van de blik van angst en totale verbijstering van de 26-jarige Israëlische, die achterop een motorfiets werd meegenomen door terroristen, ging de hele wereld over.
Het duo zet zich namens de familie van Noa in om aandacht voor haar lot te vragen. „Haar moeder kampt met een hersentumor en haar vader moet dus voor zijn vrouw zorgen. Verder heeft ze geen broers en zussen die het voor haar op kunnen nemen”, vertelt Parpara, die op 7 oktober vier vrienden verloor.
Hij had op de dag van ontvoering contact met Noa, die op een festival in Re’im was. „Ze vertelde over het bloedbad, over de zee van terroristen die hen overspoelde, ze vroeg ons voor haar te bidden. Ze deelde vervolgens haar live-locatie op WhatsApp. Zo zag ik dat ze even later in Gaza verdween.”
De beelden van haar ontvoering geven Tamir hoop dat zijn vriendin nog in leven is. „Wat moeten we doen zonder hoop? In bed gaan liggen huilen helpt niet. Het minste wat wij kunnen doen is haar verhaal aan de wereld vertellen.”
