Met onze jongste vier ik dat we het rijk even alleen hebben. Hij is dol op bami met saté. Dus wordt het een Chinees restaurant, niet al te ver fietsen. Samen uit eten. Dat zou zomaar voor het eerst kunnen zijn. We genieten ervan. Onze jassen worden aangenomen –heel chic– en we kijken even naar de vissen in het aquarium. „Wat mag het worden?” Terwijl we de bestelling doorgeven denk ik: kan dit wel. Nu. Terwijl mensen daar…

Het is druk in de stad. Groepjes vriendinnen arm in arm, moeders met kinderen in de buggy. Ik ben eerder die dag de zolder op geweest, om wat kleren om te wisselen. Het is altijd een hele organisatie, de overgang van zomer naar winter. Duidelijk was dat er een nieuwe winterjas moest komen. Die van vorig jaar was te klein. Maar als ik in die drukke winkelstraat loop met die fleurige etalages, denk ik: kan dit wel. Nu. Terwijl mensen daar…

Ik kan er niets aan doen. De oorlog tussen Israël en Hamas blijft steeds maar in m’n hoofd zitten. Inmiddels is de groep uit de kerk, inclusief mijn schoonouders, gelukkig weer veilig thuis. Maar nog altijd voel ik ergens die steen op m’n maag. Die alleen maar groter lijkt te worden nu het nieuws zich maar blijft opstapelen. Er zijn daar nog zo veel mensen achtergebleven, die nog wél te dealen hebben met een situatie waarin ze niet verzeild wilden raken: terrorisme, beschietingen en onzekerheid over de toekomst.

Er blijken in de winkelrekken genoeg winterjassen te hangen. Een ervan heeft ook de goedkeuring van het thuisfront. Ik kijk in het label of ik de juiste maat in m’n handen heb en zie in mijn ooghoek ”Made in Bangladesh” staan.

Opeens heb ik behalve beelden uit Israël ook beelden van misstanden bij kledingfabrieken in Azië op m’n netvlies staan. Uitbuiting, armoede en ook daar: altijd weer die onzekerheid over de toekomst. En terwijl ik de jas uit het rek haal, denk ik weer: kan ik dit nu wel kopen. Terwijl mensen daar…?