De lijst op de website van The Jerusalem Post is lang. De Israëlische krant heeft een speciale plaats op haar digitale kanaal ingeruimd om de slachtoffers van de bloedige aanval door Hamas op 7 oktober te herdenken. Onder het kopje ”Gezichten van de oorlog – namen en gezichten van Israëls gevallen helden” betuigt het dagblad zijn respect aan doden en nabestaanden. Een eindeloze rij namen, af en toe afgewisseld met een foto.

De lijst had nog veel langer kunnen zijn. Maar mannen en vrouwen namen tijdens die inktzwarte uren hun verantwoordelijkheid en wisten menselijkerwijs gesproken erger te voorkomen.

Veel verhalen zijn inmiddels bekend. Zoals dat van Rachel Edri, die woensdag een ontmoeting met de Amerikaanse president Joe Biden had. Hamas-leden drongen die zaterdagmorgen haar huis in Ofakim binnen en hielden haar en haar echtgenoot onder schot. De Israëlische praatte op de terroristen in, gaf ze thee en koekjes en verbond zelfs een van hen. Via handgebaren gaf ze later aanwijzingen aan een speciale eenheid die het echtpaar uren later ontzette.

Of Yigal Singer, een Israëlische politieman die zo’n 500 deelnemers aan een muziekfestival bij kibboets Re’im weg van de plaats van de aanval leidde. Toen hij terugkeerde om meer mensen in veiligheid te brengen, raakte hij zelf gewond. Huilend vertelde hij vanuit zijn ziekenhuisbed: „Ik had er meer kunnen redden.”

Deze helden kregen bekendheid doordat hun verhaal veelvuldig in de media verscheen. Maar er zijn ook talloze andere voorbeelden van burgers die met gevaar voor eigen leven dat van anderen wisten te redden.

Neem Inbal Liberman. De 25-jarige Israëlische leidde het twaalfkoppige veiligheidsteam van kibboets Nir Am en wachtte de terroristen van Hamas op. Ze doodden ten minste twee strijders, voor het Israëlische leger hen te hulp schoot. Niemand in Nir Am kwam die ochtend om het leven.

Liberman, die afgelopen woensdag ook een ontmoeting met Biden had, wil haar verhaal niet uitgebreid in de media doen. Op Telegram schreef ze: „Ik was geen held en ik was daar niet alleen. Ik probeer nog steeds te verwerken waar ik doorheen ben gegaan.”

Taxichauffeur Yussef Alzianda uit het bedoeïenstadje Rahat kreeg op 7 oktober om half zeven bericht dat het luchtalarm afging en dat hij met spoed mensen van het festival in Re’im moest ophalen. Hij propte dertig mensen in zijn busje, waarin eigenlijk maar plaats voor veertien personen is, terwijl er van alle kanten werd geschoten.

„Het was vreselijk. Ik heb nog nooit zoiets gezien, en ik hoop dat nooit iemand dit meer hoeft te zien. Het allerbelangrijkste was levens redden, maar daar had ik wel al mijn moed voor nodig. Ik ben bang om te slapen, omdat de beelden dan terugkomen.”