Het proces van ons ontstaan tot aan de geboorte was voor ons van passieve aard. En ook daarna is nog veel wat over ons komt en voor ons onbekend is. De jaren door wordt dat anders en beseffen we, al naargelang ons verstand dat aankan, wat we meegemaakt hebben en waar het op uitloopt. De tijd van geboorte is daardoor een bekend gebeuren geworden en wordt per verjaardag temeer beseft.

„Sterven is door Hem geen doodgaan meer, maar eeuwig leven”

Is dat ook zo met die andere tijd uit de tekst: ons sterven? Nee! Daarvoor is én geen begrip én geen ermee bezig zijn. De dood wordt alleen voor later gehouden. Want dat beseft iedereen bij het klimmen der jaren: sterven is niet te ontgaan. En dus ermee leven? Wellicht denkt u dat u wel wat beters te doen hebt. Nu, begrijpelijk. Denken aan het einde van dit leven is geen verblijdende zaak. Velen zeggen dat je dan geen leven meer hebt als je daar te veel mee bezig bent. En inderdaad is de gedachte aan de dood, dat mysterieuze gebeuren in een mensenleven, geen pretje. Het ermee samenhangende lijden en verdriet is te bekend. Het levenloze te definitief.
Maar wat als je niet anders kunt? Als onweerstaanbaar de dood zich aan je opdringt, uit welke oorzaak dan ook? Niet aan toegeven? Vanzelfsprekend! Maar als ook dat geen middel blijkt en je je steeds meer in de put getrokken voelt, ja je leven met steeds vreselijker gedachten onmogelijk wordt? Wat dan? Ja, als die vreselijke dood steeds meer nabij schijnt en je leven geen zin meer heeft? Zijn er zo niet velen in deze wereld? Zij zien er dan vroeg of laat ook geen been meer in en maken er eigenhandig of door de handen van een ander een einde aan. Zowel jongeren als ouderen. Vreselijk?! Wat gelukkig als u bij zulke hopelozen niet gerekend behoeft te worden.
Toch is dat ook eenmaal uw bestaan: een langere of kortere tijd naar het einde. Een proces vol droefheid en hopeloosheid, waarin een vijand openbaar komt die sterker is dan wij. Een vijand waarvoor God de Heere ons heeft gewaarschuwd en ons nog waarschuwt om Hem in het werk van Zijn Zoon, de Heere Jezus Christus, te mogen overwinnen. Sterven is door Hem geen doodgaan meer, maar eeuwig leven. Hier wordt dat reeds geleerd als door het wonder heen. Hier, als men verwacht naar Gods recht voor eeuwig te moeten omkomen, wordt geweten door het geloof voor eeuwig behouden te zijn. En wat een heerlijke vreugde is dat voor dit leven en zelfs in het stervensproces. Dan geen droefheid, maar blijdschap en zelfs toekomstverwachting naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid woont.
Deze wereld met al zijn ellende heeft dus niet het laatste woord. Of voor u nog wel? Dan een vreselijk einde door eigen schuld. Wat dan? Vraag aan de Heere God gered te mogen worden van de verdiende straf.

„Er is een tijd om geboren te worden en een tijd om te sterven.” - Prediker 3:2