Het deed denken aan het defilé op de nationale feestdag op 21 juli. Lange rijen militairen trokken in Brussel aan het Belgische koningspaar voorbij, en ze zagen er allemaal hetzelfde uit (ongeveer). Maar koningin Mathilde had niemand nodig om hen aan te wijzen: dáár liep haar dochter, en dáár haar zoon. En ze schoot vol.

Koning Willem-Alexander was op Prinsjesdag voor zijn moeder makkelijker te ontdekken, al zag ze hem pas toen hij uit een zijstraat tevoorschijn kwam. Maar het gevoel was hetzelfde: dáár gaat haar zoon. Op weg om de troonrede voor te lezen. Voor de elfde keer weliswaar, maar toch altijd weer spannend, want het halve land kijkt mee. En prinses Beatrix weet precies hoe dat voelt, want zelf schommelde ze wel meer dan dertig keer in de gouden koets door de residentie, op weg naar het voorlezen van wat de regering allemaal van plan was.

Nu is ze er elk jaar om voorbijrijdende zonen en schoondochters en ook steeds meer kleindochters toe te zwaaien. Vorig jaar benamen demonstranten met omgekeerde vlaggen haar bijna het zicht. Die mensen kwamen dit jaar de boel weer verknoeien, wanneer houdt dat eens op? De balkonscène duurde ook zo lang niet, met al dat nare gefluit. Naargeestig, dat is het woord. Nare geesten die deze feestelijke dag komen verstoren.

Maar moeder Beatrix zwaait.