De gemeente Texel en de Stichting Ecomare eisten dinsdag in een rechtszaak bij de Raad van State dat er een einde komt aan deze praktijk.

Bij het opgraven van de pieren met schepen worden in de bodem van de Waddenzee lange sporen getrokken. Het zand wordt hierbij 40 centimeter diep omgeploegd. Dat is veel dieper dan bij de kokkelvisserij, die met ingang van dit jaar is verboden. De tegenstanders stellen dat het omwoelen van de bodem onvoldoende is getoetst aan de Habitatrichtlijn.

Het ministerie vond volledige toetsing aan de Europese Habitatrichtlijn niet nodig omdat de afgegeven vergunningen geen nieuwe activiteit betreffen. De vier bedrijven die zich bezighouden met de vangst van zeepieren doen dat al jaren. Alleen zijn nu de concessiegebieden verschoven, aldus de minister. Het gaat dus niet om een nieuwe activiteit.

Het ministerie geeft echter wel aan dat het opgraven van zeepieren in het natuurgebied op langere termijn moet stoppen omdat er schade kan ontstaan aan het bodemleven in de Waddenzee. Om die reden zijn de verleende vergunningen gebonden aan de leeftijd van de vier vissers. Overlijden deze ondernemers, dan is het afgelopen met de mechanische winning van pieren. Anderen krijgen geen vergunningen en de bestaande vergunningen kunnen niet worden verkocht. De vissers zijn van plan nog jaren door te gaan.

De zeepieren die de vier vissers uit Wieringen (drie) en Texel (één) boven water halen, worden verkocht aan sportvissers. Het is een lucratieve bezigheid omdat het kweken van zogenoemde zagers en zeepieren niet eenvoudig is. Bij het omwoelen van de bodem van de Waddenzee worden de 20 centimeter lange pieren tegelijk met een lading zand en andere bodemdieren via een lopende band het schip binnengebracht. Daar worden de pieren gesorteerd. De resterende dieren komen weer in zee terecht.