Als je de Visserstraat in Eindhoven in komt rijden, verwacht je niet direct dat je bij de hoofdingang van een interieuropleiding bent aangekomen. In het verstilde achterafstraatje staan enkele auto’s geparkeerd en van hun eigenaren ontbreekt ieder spoor. De panden ogen wat grijs en geven me de indruk van een industrieterrein. De entrees van de gebouwen zijn direct aan de straat. Maar als ik wat aarzelend mijn hand op de deurklink van nummer 13 leg, valt mijn oog op een aantal maquettes. Bestemming bereikt.​

Binnen word ik opgewacht door Henrike van Proosdij en Monica Gorlitz. Allebei docent van Perk Interieuropleidingen. Studenten van verschillende leeftijden en met heel diverse achtergronden volgen er de hbo-deeltijdopleiding tot interieurstylist of interieurvormgever. Na het basisjaar, waarin de studenten aan de slag gaan met meerdere projecten, kunnen ze een keuze maken voor de opleiding tot stylist of tot vormgever.

In het basisjaar komen naast het ontwerpproces ook „visualisatietechnieken” aan bod, vertelt Van Proosdij. Interieurtekenen, het maken van een collage en wegwijs worden in het programma Photoshop horen daarbij. „De studenten krijgen les in het programma om hun interieurplannen visueel en aantrekkelijk te kunnen maken voor potentiële klanten. Door bijvoorbeeld een schaduw aan een meubelstuk toe te voegen, ziet je ontwerp er meteen veel realistischer uit”, legt Gorlitz, de Photoshopdocente, uit.

Samen met een groep eerstejaarsstudenten volg ik daarom een les Photoshop.

Schoolgebouw

Nadat ik bij de automaat naast de trap een bekertje vol heb laten lopen met cappuccino volg ik de docente de trap op.

Voordat ik mijn voet op de eerste traptrede zet, valt mijn oog op een kunstig meubelstuk. Gemaakt van een ontelbaar aantal plastic flessen en een zitting die iets weg heeft van een octopus die je in de armen sluit als je op de stoel plaatsneemt. „Het meubelstuk is een resultaat van een project”, vertelt Gorlitz desgevraagd.

De trap eindigt in een smalle gang en aan de rechterkant staat een deur uitnodigend open. Gorlitz stapt naar binnen en begroet de studenten. Hoewel de les nog niet begonnen is, hangt er een werksfeer in het lokaal. „De studenten hebben het erg druk met het afronden van projecten”, verduidelijkt de docente. Om haar uitspraak te illustreren komt een van de studenten behoedzaam het lokaal binnen. Ze draagt een maquette die ze heel voorzichtig op een van de beschikbare tafels laat zakken. Haar groepsgenoten verzamelen zich om haar heen en laten bewonderende uitroepen horen. „Voorzichtig hoor”, waarschuwt ze met klem. „Ik heb er zo veel tijd in gestoken. Behalve ikzelf mag er niemand aanzitten.”

De maquette, gemaakt van foamboard, stelt een oud schoolgebouw voor en bestaat uit drie losse onderdelen: de gevel en de boven- en de onderverdieping. „De opdracht was om van een oud schoolpand een bed and breakfast te maken”, verklaart de studente.

Sneltoetsen

Gorlitz kijkt het lokaal rond en stelt voor: „Laten we gaan starten.” Ik mag plaatsnemen aan de tafel tegenover die van de docente. Zo kan ik niets missen van de les. Zowel de studenten als de docente openen het programma Photoshop op hun computers. Door het grote scherm dat voor in het lokaal hangt, kan iedereen de handelingen van Gorlitz goed volgen.

„Upload de afbeelding van de vrouw die ik jullie gemaild heb in Photoshop”, instrueert de docente. Op alle schermen verschijnt een dame in een blauwe jurk met witte stippen op een witte achtergrond. „Om de vrouw een schaduw te kunnen geven, moeten we haar eerst selecteren. In de afgelopen lessen zijn al verschillende tools aan bod gekomen waarmee je dat kunt doen. Jullie mogen het daarom eerst eens zelf proberen”, geeft Gorlitz haar studenten de opdracht. Na enkele minuten loopt de docente door het lokaal en werpt een blik op de schermen. „Ik vind het leuk om jullie te zien tobben, maar het kan makkelijker”, lacht ze. Ze klikt op het icoon ”toverstaf” dat tussen een rij symbolen aan de linkerkant van haar scherm staat. Met die tool selecteert ze de witte achtergrond van de afbeelding. Mijn achterbuurvrouw slaakt een diepe zucht: „Bij mij selecteert de tool de armen van de vrouw ook. Ik krijg een heel raar beeld.” „Het leven van een Photoshopdocent gaat niet over rozen”, grapt Gorlitz.

„Nu gaan we de tolerantie aanpassen”, vervolgt de docente. Met die instelling kun je het kleurbereik van het geselecteerde deel bepalen. „Omdat de achtergrond van de afbeelding wit is en de dame ook blanke benen heeft, vul ik een laag getal in. Het programma is dan kritischer op de verschillende kleurnuances. Zo voorkom ik dat bij de selectie de benen verdwijnen. Maar deze waarde is uiteraard voor ieder project anders.” De volgende stap is om de selectie om te draaien. Niet de achtergrond, maar de dame moet geselecteerd worden. „Hoe gaan we dat aanpakken?” Vragend kijkt Gorlitz de klas rond. „Shift, Control, I”, klinkt de sneltoets in koor door het lokaal. Een bruinharige studente op de achterste rij kijkt verward. „Mijn computer maakt een screenshot.” Maar dan gaat haar een licht op. „Opgelost! Ik verstond Shift, Control, 3”, lacht ze.

Inspanning

Een stoel in barokstijl is de volgende afbeelding die op het scherm verschijnt. Het kussen van de stoel bestaat uit verschillende mosgroene vlakken. Al dan niet met een patroon. „We gaan alle vlakken een andere kleur geven”, legt de docente uit. „Begin met het omlijnen van het deel dat je een andere kleur wilt geven”, tipt ze de studenten.

Terwijl de groep worstelt met de pentool om een vlak te selecteren, mag ik ook mijn geluk beproeven achter de laptop van Gorlitz. Als ik bezig ben, heb ik bijna de neiging om het puntje van mijn tong uit te steken van inspanning. De lijn schiet heen en weer tussen de twee punten die ik aan de randen van een vlak geplaatst heb, maar uiteindelijk lukt het me dan toch om een deel van de stoel te selecteren.

Op fluistertoon legt de docente aan me uit wat nu de volgende stap is. Met een beetje hulp popt er een tweede venster op in beeld. Ik zie drie gekleurde balkjes waar de woorden ”kleurtoon”, ”verzadiging” en ”lichtheid” bij vermeld staan. Met de muis verschuif ik de pijltjes heen en weer over de balkjes tot ik tevreden ben. Een saillant paars detail siert de verder mosgroene stoel.

Gorlitz komt terug van haar ronde door het lokaal en werpt een blik op mijn scherm. „Dat heb je goed gedaan. Je zou een carrièreswitch kunnen overwegen”, knikt ze goedkeurend.

Inwendig gnuif ik na dat compliment als ik aan mijn interieurtekeningen van vroeger denk, toen ik een jaar of tien was en ervan droomde om interieurstyliste te worden. Strakke lijnen, degelijke kleuren en een perfect rond tapijt dat ik met de passer van mijn broer maakte.

Maar ik kan me niet herinneren dat ik in die kamers ooit een mosgroene stoel met een paars detail heb ontdekt. Misschien ben ik daarom ook gaan schrijven. Met letters durf ik buiten de lijntjes te kleuren en ze zien er gelukkig altijd even netjes uit.