Asielzoekers en arbeidsimmigranten: het zijn politiek gezien uiterst delicate thema’s. Alhoewel het twee totaal verschillende onderwerpen zijn, worden ze zowel in de volksmond als in de politieke arena vaak door elkaar gehusseld. Zowel vanuit (heel) rechts als (heel) links wordt het debat in uiterst felle bewoordingen gevoerd, met als vanzelfsprekend gevolg dat de achterbannen polariseren. Onderzoek door De Telegraaf wees al uit dat asiel en migratie weer een van de topissues worden voor de volgende verkiezingen.

In de discussie zijn de onderbuikgevoelens volop aanwezig, maar er staat een olifant in de kamer waar we eigenlijk niet over zouden moeten zwijgen. En dat is: ons personeelstekort. Een personeelstekort wat niet of nauwelijks op te lossen valt als we in Nederland niet heel veel migranten gaan verwelkomen. Ook van buiten de Europese Unie. En ja, er is zeker onderscheid tussen mensen die naar Nederland vluchten en asiel aanvragen en mensen die bewust naar Nederland komen met als doel om te werken. We kunnen hier niet zomaar één categorie van maken, maar vaak doen we dat al heel snel wanneer het gaat om zaken als veiligheid, sociale zekerheid en “onze cultuur”. Dat moeten we niet te snel doen. En nog iets: onderschat niet hoe veel mensen zijn die op de vlucht zijn voor oorlog en geweld die ook een waardevolle bijdrage aan onze arbeidsmarkt kunnen geven.

Laten we eens kijken naar de zorg. Nu werkt één op de zes Nederlanders in branche zorg. Door de voortgaande vergrijzing van de bevolking stijgt de zorgvraag fors. Volgens de Sociaal-Economische Raad (SER) hebben we in 2040 maar liefst twee miljoen mensen nodig die in de zorg werken. Op termijn moeten één op de drie schoolverlaters in de zorg gaan werken, maar dat gaat natuurlijk vanzelf niet gebeuren! Er dreigt dus een levensgroot probleem te ontstaan. Nu is de zorg een heel sprekend voorbeeld, maar het tekort aan arbeidskrachten is overal voelbaar en bedreigt op de langere termijn onze economie.

Onze arbeidsmarkt kan volop profiteren van een als vluchtelingen aan het werk zouden gaan. Het is goed om het thema ook eens door deze bril te bezien. Tegelijkertijd zeg ik erbij: arbeidsmigranten –vluchtelingen of niet– zijn en worden onze gelijkwaardige medeburgers, die –of ze nu werken of niet– recht hebben op een goede en sociale behandeling en benadering.

Het is voor onze arbeidsmarkt heel goed om open te staan voor arbeidsimmigratie, maar onze arbeidsmarkt en onze economie zijn niet het einde van de zaak. Het recht doen aan vreemdelingen en het opvangen van hen die in nood zijn voluit Bijbelse noties die ook vandaag de dag onze drijfveer moeten zijn. Want wat eist de Heere, ook in 2023, anders van ons, dan recht te doen en de weldadigheid lief te hebben?

De auteur is coördinator arbeids- voorwaardenbeleid bij de RMU.