Weerwind verwees in een toespraak naar zijn eigen voorouders, die op een plantage in Suriname moesten werken. „Weerwind is de naam die ons gegeven is. Toen ik daar in het slavenregister keek, zag ik onze naam staan. Wij waren minder waard dan vee.” De minister noemde ook Tula, die in 1795 een slavenopstand op Curaçao leidde. „Daar begon het bewustzijn: ik ben een mens, ik doe ertoe, zie mij staan.”

Volgens Lilian Callender, voorzitter van het comité dat de herdenking organiseerde, „kan het herdenken van de pijnlijke geschiedenis leiden tot verdriet, boosheid en ongemak. Wij kunnen echter niet anders dan deze wrede verhalen vertellen, want dit mag nooit meer gebeuren.” Ze benadrukte hoe Nederland profiteerde van de handel in tot slaaf gemaakten, en van de oogsten van de plantages waar ze moesten werken. „De opbrengsten zijn gebruikt om mooie villa’s te bouwen in en rondom Den Haag, om prachtige tuinen aan te leggen en kunstwerken aan te schaffen. Onze voorouders kregen niets. Alleen zweepslagen, brandmerken en ga zo maar door.”

Haagse wethouder Mariëlle Vavier (inclusie) noemde slavernij „een schaamtevolle geschiedenis” en een „misdaad tegen de menselijkheid. Tegenwoordig zouden de verantwoordelijken daarvoor terechtstaan in Den Haag.” Volgens Vavier had Nederland toen geen ethisch besef: „Het geld telde, niet de Afrikaanse mens.”

Bij de herdenking werd opgeroepen tot dialoog. „We moeten aan het werk om de wonden te helen en de doorwerking te doorbreken. We moeten aan het werk om gelijken te worden. We hebben allemaal een rol in de democratie, die heel fragiel aan het worden is. Laten we eraan werken zodat we de strijdbijl kunnen begraven”, zei Lionel Martijn, directeur van het Overlegorgaan Caribische Nederlanders.

Het Mauritshuis is vernoemd naar Johan Maurits, grondlegger van de Nederlandse slavenhandel. „Daar kunt u niets aan veranderen, en wij ook niet. Als we de naam weghalen, kunnen we het niet meer over Johan Maurits hebben. En we moeten over hem blijven praten”, zei directeur Martine Gosselink.