„Ooit –het was in de negentiger jaren van de vorige eeuw– vonden zij asiel in de brievenbus van de Zuidhovense pastorie te Dordrecht: Kees en Trees met hun koolmezenkroost. De postbode wist ervan en hield er rekening mee. Wat zal er van hen geworden zijn? Zijn zij intussen pater en mater familias van een uitgebreid nageslacht? Of vielen ook zij ten prooi aan de massale vogelverdwijning in de westerse wereld?

Alarmerende berichten zijn er deze dagen: in zowel het Verenigd Koninkrijk als Noord-Amerika telt men sinds 1970 30 procent minder vogels. Van de huidige vogelstand wordt er twee derde met uitsterven bedreigd. In ons land zal de situatie niet veel beter zijn. Oorzaken: ontbossing, intensieve landbouw, verstedelijking en klimaatverandering. Menselijk toedoen dus. Zouden we bij ”bekering” niet ook hieraan moeten denken?

Vogels geven naar de orde van hun Schepper kleur en klank aan onze leefomgeving. Ze zijn bovendien onmisbaar in het ecosysteem. Maar zij belichamen ook de verbeelding van diepe Bijbelse waarheden. De Here Jezus wijst Zijn volgelingen op de vogels in de lucht als toonbeelden van Gods Vaderlijke zorg. Roofvogels symboliseren zelf soms ook menselijk roofgedrag. De mus en de zwaluw leren ons dan weer onze toevlucht te zoeken ‘onder de pannen’ bij God. Je hebt de duif in haar schoonheid, reinheid, onschuld. De arend in zijn alertheid, kracht en zelfs eeuwige jeugd.

Waar vogels verdwijnen, verliezen we haast een sacrament (Gezang 479 Liedboek). Het doet dan weer goed in het zomernummer van ”Mooi Gelderland” te lezen over de ooievaar. In 1982 was er nog maar één bewoond nest in ons hele land, nu zie je deze hoogvlieger ’s zomers weer ruimschoots. Dat is mooi want volgens Jeremia is het van levensbelang „de orde van de Here” te kennen.”

In De Wekker, kerkelijk blad van de Christelijke Gereformeerde Kerken, mijmert ds. J.G. Schenau in zijn vaste column over vogels en de Bijbel.