Nigeria waarschijnlijk, of Noord-Korea? Hoe dichtbij moet het lijden komen voordat het christenen in Nederland werkelijk op de knieën brengt?

De gestage berichtgeving over christenvervolging kan inderdaad tot gevolg hebben dat mensen er nauwelijks meer door geraakt worden. Zijn er weer veertig kerkgangers in Nigeria ontvoerd? Moet een predikant in Myanmar zes jaar achter de tralies? Worden christenen in Oezbekistan al gearresteerd omdat ze een Bijbel in huis hebben? Berichten hierover verschijnen vrijwel alleen in christelijke media en ook daar worden ze al snel verdrongen door ander nieuws.

Toch zou het leven van de vervolgde kerk en het lijden van christenen een vast agendapunt mogen zijn op kerkelijke bijeenkomsten en steeds behoren terug te keren in het persoonlijk gebed en bij de huisgodsdienst. Tenminste, dat is de consequentie van wat Paulus schrijft aan de gemeente van Korinthe: als één lid lijdt, dan lijden de andere leden ook. Paulus spreekt daar niet over een plaatselijke gemeente maar over de algemene christelijke kerk, de gemeente van Christus, die één geestelijk lichaam vormt. Daarbij kan het oog niet zonder hand en het hoofd niet zonder de voeten. Wie niets voelt van het lijden van de vervolgde kerk, mag zich de vraag stellen of hij wel tot hetzelfde lichaam behoort.

Christenvervolging hoort daarom ook in de gereformeerde gezindte hoog op de agenda te staan. Of leidt de kerkelijke verdeeldheid –met alle gevolgen van dien– ertoe dat er zo weinig verbondenheid gevoeld wordt met de kerk in de verdrukking? Vergeleken met genoemde landen hebben Nederlandse christenen een ongekende vrijheid. In welk land financiert de overheid christelijke scholen en mag je je massaal verzetten tegen de vaccinatiedruk? Die vrijheid is reden te meer om niet te snel te klagen maar juist mee te leven met christenen elders.

Uiteraard is er ook in Nederland reden tot zorg. Toch is de druk op christenen van een heel andere orde dan in veel niet-westerse landen. Daarom is het nuttig om christenvervolging steeds in het juiste perspectief te plaatsen. Dat vraagt niet om de ‘bril’ van verontwaardiging, maar om het zicht op het grote doel waarom God Zijn kinderen laat lijden. De opdracht van Jezus aan Zijn discipelen, vlak voor Zijn hemelvaart, om Zijn getuigen te zijn, wijst daar al op. Die ooggetuigen werden, zoals het Griekse woord zegt, ook martelaars en het Bijbelboek Handelingen laat zien wat een weerstand de verbreiding van het Evangelie met zich meebracht. Toch is die lijdensweg de louterende school waarin God Zijn kinderen –alle leden van dat geestelijke lichaam– leert dat ze zich niet moeten hechten aan aards genot en hen voorbereidt op eeuwige vreugde.