Deze week heb ik voor de derde keer dit jaar het grasveld achter onze woning gemaaid. Dat is op zich niet vermeldenswaardig, want het maaiseizoen begint altijd ergens in het vroege voorjaar en loopt soms zelfs wel door tot in november. Dus pak ik steevast elke week de elektrische zweefmaaier uit de garage om de ongeveer vijfhonderd vierkante meter gras te kortwieken.

Dat simpele feit vormt het startsein voor nog een ánder ritueel, want elk jaar krijg ik de vraag waarom ik nog geen robotmaaier heb aangeschaft. Ook zijn er altijd weer mensen die opperen dat ik het gras ook kort kan laten houden door een paar schapen. Nog simpeler zou het zijn om de klus te klaren met behulp van een zitmaaier, want dan ben ik in minder dan een halfuur klaar terwijl ik er nu soms wel de hele middag zoet mee ben.

Precies hetzelfde gebeurde toen ik besloot om de houten vlonder te ontdoen van groene aanslag met behulp van een borstel en een teiltje water met groene zeep. Het betekende dat ik op mijn knieën moest om elke plank handmatig schoon te schrobben, een tijdrovend karwei dat ik volgens buitenstaanders veel makkelijker en sneller had kunnen uitvoeren met behulp van een hogedrukspuit.

Eigenlijk zou ik dat soort ongevraagde adviezen glimlachend in ontvangst moeten nemen en stoïcijns naast me neer moeten leggen, in plaats van telkens weer uit te leggen dat het schadelijk is voor een hardhouten vlonder om deze met een hogedrukspuit te lijf te gaan. Los van dat praktische feit is het ook nog eens zo dat ik liever kies voor handwerk dan voor haastwerk, iets wat nog veel lastiger over te brengen is.

Zo heb ik ons gazon –feitelijk een voormalig stuk weiland– inderdaad een keer gemaaid met behulp van de zitmaaier van de buurman. Het betekende dat ik na amper twintig minuten alweer koffie kon gaan drinken en alleen nog maar wat lastig te bereiken stukjes langs de slootkant hoefde bij te werken. Maar wat betekent tijdwinst nog wanneer je in de luxepositie bent dat je je tijd zelf kunt indelen?

Toewijding

Alles in deze maatschappij is gericht op efficiency, maximalisatie en optimalisatie, vaak ten koste van zaken als toewijding, focus, aandacht en concentratie. Wat heeft het voor zin om elk karwei af te raffelen, als het uiteindelijk alleen maar resulteert in een overvolle agenda en de neiging om zoveel mogelijk verschillende bezigheden in één dag te proppen? Wat verkocht wordt als tijdsbesparing, leidt in werkelijkheid tot versnippering en een verdere loskoppeling van inzet en uitkomst.

Het menselijk bestaan is niet bedoeld om te worden gevuld met vluchtige activiteiten die allemaal zo snel mogelijk dienen te worden uitgevoerd, maar gedijt juist bij precies het tegenovergestelde. Die frictie resulteert in een samenleving waarin mensen steeds vaker het onbestemde gevoel hebben dat ze geen grip hebben op het leven en dat de essentie hen steeds weer ontglipt.

De auteur is publicist. Voor eerdere columns zie rd.nl/hormann. Reageren? hormann@refdag.nl