Afscheid

Van dichtbij meemaken dat een geliefde, een partner, een moeder of een goede vriend(in) aan de ziekte van Alzheimer lijdt, is een verdrietig, pijnlijk, meestal langdurig en soms eenzaam proces van afscheid nemen. Afscheid nemen van wie die persoon is geweest. De lieve partner wordt een man die zichzelf niet meer kan aankleden, je slimme moeder is een verwarde vrouw geworden die je niet meer herkent en de vriendin met wie je altijd zo kon lachen, vraagt alleen maar meer hoe laat het is, telkens en telkens weer.

U zit in zo’n proces van afscheid nemen; met uw partner kunt u amper meer communiceren, schrijft u. U kunt hem niet meer vertellen wat u meemaakt, geen vragen meer stellen, geen gesprek met hem voeren over iets uit de krant. Wat een groot verlies voor u. En heel voorstelbaar dat u zich in deze situatie eenzaam voelt.

U kunt dit alleen maar volhouden als u naast de zorg die u uw man geeft ook goed voor uzelf zorgt. Probeer een aantal dagdelen per week een vast iemand te regelen die dan bij uw man is. Zodat u er even uit kunt, op stap met een goede vriendin, uw familie bezoeken of iets met uw kinderen kunt doen. Of even alleen zijn en een goed boek lezen. Net waar uw behoefte aan heeft.

Zorg dat u voldoende slaapt, gezond eet en voldoende beweegt. Probeer dat laatste vooral ook samen met uw man te doen. En daarbij: blijf uw man zo veel mogelijk als uw partner behandelen, ga hem niet betuttelen.

Zoek naar onderwerpen en activiteiten waarbij u nog verbinding voelt als partners. ”Het hart wordt niet dement” las ik laatst als titel van een boek. Blijf uw man liefdevol aanraken, onderneem activiteiten die jullie altijd graag samen deden, bekijk fotoboeken van vroeger. Uw man voelt dan iets bekends en vertrouwds. Hij kan het misschien niet meer zeggen, maar u zult dat merken. Wat u met elkaar verbindt, kan zo op een andere manier ervaren worden. Daar hoeven niet altijd woorden aan te pas te komen.

Hilleke Hoekstra-Blok, gz-psycholoog en 
EFT-therapeut