De Kok is muziekdocent aan het Hoornbeeck College in Goes en heeft een eigen praktijk als 
muziektherapeut. Ze woon samen met haar kat Panter in een oud, klein huis in Kapelle.

Hoe kwam u op het idee om naar Rome te fietsen?

„Ik houd van fysieke uitdagingen. Jaren geleden had ik het plan al, maar ik dacht dat het onmogelijk was. In de afgelopen jaren deed ik ervaringen op met langere afstanden fietsen, zoals naar Le Mont-Saint-Michel in Frankrijk. Ik dropte het idee bij vrienden en die reageerden heftig. Ze verklaarden me voor gek en dachten dat ik net Bazel zou halen. Daar kreeg ik enigszins bewijsdrang van.”

Hoe bereidde u zich voor?

„Eigenlijk kun je je niet op zo’n tocht voorbereiden. Je zou moeten oefenen met hoogteverschillen. In Zeeland heb je de zeedijk, maar dat is niets vergeleken bij de Alpen. Ook had ik geen tijd om een hele dag te fietsen, zoals ik richting Rome steeds van ’s ochtends vroeg tot begin de avond deed. Wel sportte ik regelmatig.”

Wat nam u mee?

„Twee voorfietstassen, een slaapzak, een tent, een slaapmatje, mijn telefoon, twee powerbanks, heel veel bidons, m’n portemonnee en pasjes, medicijnen, een schriftje, twee setjes kleren, mijn Bijbel en een paar boeken, waaronder ”Belijdenissen” van Augustinus. Het boek was de moeite waard om daar extra voor te trappen. Ik las er elke dag in.”

Hoe verliep de reis?

„Goed! Ik had geen lekke banden, maar soms wel slecht weer, zoals flinke onweersbuien als ik in mijn tent zat. Die waren indrukwekkend. Elke dag fietste ik 100 tot 120 kilometer. Rond een uur of vier ’s middags bedacht ik waar ik ongeveer wilde overnachten. Op zondag hield ik rustdag op een camping. Onderweg had ik veel mooie ontmoetingen. Ik herinner me een gesprekje met een vrouw op een Zwitserse camping. Zij stak de Alpen al eens fietsend over en ik vroeg hoe dat was. „Meid, daar kom je gewoon overheen als je door blijft trappen.” Dat advies bracht ik me in herinnering als het zwaar was.”

Waren er ook moeilijke momenten?

„Jazeker! Ik was aan het wildkamperen op de grens van Duitsland en België. Om halfzes hoorde ik: „Was machst du hier?” Er stond een jager naast m’n tent. Dat was zeker geen prettige manier om de ochtend te beginnen. Ik schrok! Toen ik zei dat ik bijna vertrok, ging hij weg.

In Zwitserland en Italië was het ontzettend heet. Dat was afzien. Je moet dan goed voor jezelf zorgen en genoeg drinken. Aan het begin van de middag spreidde ik vaak m’n slaapmatje onder een boom uit en sliep ik een uurtje. De Ardennen vielen me tegen. In m’n routeboekje zagen ze eruit als kleine karteltjes, maar het zijn serieuze bergen. Hierdoor zag ik enorm op tegen de Alpen. Gelukkig vielen die mee. Ze zijn voorspelbaarder. Daar weet je bijvoorbeeld dat je de komende drie uur alleen maar omhoog fietst.” Janneke grinnikt even en denkt terug aan haar eerste overnachting.

Hoe vond u het om alleen op pad te gaan?

„Als je alleen bent, heb je alleen jezelf. Je beleeft alles intenser en hebt meer oog voor de natuur. Ook vind ik de bijzondere, spontane ontmoetingen een meerwaarde van alleen reizen. Als je met z’n tweeën bent, heb je die minder snel.

Verder is het fijn om zelf te beslissen hoe hard je fietst, waar je wilt overnachten en wat je gaat eten. Maar het alleen zijn maakt je ook kwetsbaar. Als er iets gebeurt, ben je afhankelijk van mensen die je niet kent. Dat merkte ik sterk toen ik in Italië overvallen werd door een onweersbui. Ik wist dat er een onbeschut stuk kwam, dus ik reed de eerste de beste oprit op, vertelde dat ik bang was en vroeg of ik mocht schuilen. De vrouw sprak Engels en nodigde me binnen te komen. Ze kookte voor me en vroeg of ik bleef slapen.”

Janneke pakt haar fotoboek en bladert erin. „Kijk, dit is ze. Binnen tien minuten legde ze haar leven op tafel en spraken we over Wie God is en wat Hij doet. Ze was niet gelovig, maar wel geïnteresseerd. Ik vond dat heel bijzonder. Ik was niet voor niets precies deze oprit op 
gefietst! De vrouw was erg eenzaam. Ze vertelde dat ze zich minder alleen zou voelen als iemand haar elke dag een appje met een smiley stuurde. Dat doe ik nu elke dag. Ze stuurt vaak wat terug. Soms oppervlakkige dingen, soms diepgaander. Bijvoorbeeld over hoe je kunt merken dat God bestaat.”

Wat zijn uw mooiste herinneringen?

„De ontmoetingen vond ik het mooist. Soms kon ik geen slaapplek vinden, kwam ik via via ergens terecht en werd me een bed aangeboden. Zo ook bij een vrouw die met haar oude schoonouders in een enorm huis woont. Ik moest meteen binnenkomen. Terwijl ze een mok Italiaanse koffie voor me neerzette, riep ze uit: „Mamma Mia! In bicicletta a Roma?”

Heel bijzonder was ook de overnachting in een klooster. Het werd al donker en ik had nog steeds geen slaapplaats. Tot ik op een klooster stuitte. Twee nonnen lieten me binnen. Ze waren ontzettend hartelijk. Een van hen wilde graag een rondje op mijn fiets door de kloostertuin. Prachtig!

Na de avondsluiting in de kapel pakte ik de spullen van m’n fiets. Toen ze m’n boek van Augustinus zagen, reageerden de nonnen enthousiast. We bespraken diverse passages uit het boek, allemaal via Google Translate.

De volgende ochtend was er om halfzeven een moment van gebed en zang in de kapel. Van zeven tot acht uur hield iedereen stille tijd. Toen de nonnen tijdens het ontbijt hoorden dat een van hen op mijn fiets had gereden, stonden ze vervolgens allemaal in de rij om datzelfde te doen.

De Alpen hebben diepe indruk op me gemaakt. Ik was voor deze tocht nooit in de bergen geweest en wist niet wat ik meemaakte. ’s Ochtends vroeg was er zo’n rust. Ik werd er helemaal stil van. Het gaf me ook beelden bij bepaalde Bijbelteksten. Als ik nu in Psalm 146 lees: „al werden de bergen verzet in het hart van de zeeën”, denk ik aan de bergen die ik zag. Het is onmogelijk dat dit gebeurt. Maar zelfs al zou het gebeuren, dan is God nog onze 
Toevlucht!”

Hoe voelde u zich toen u Rome bereikte?

„Honderd procent voldaan. Zo’n gevoel kun je niet onder woorden brengen. 1975 kilometer is een eind. In de hitte twijfelde ik soms of ik het zou halen. Maar het lukte me in achttien dagen fietsen. M’n zus en m’n broertje waren ook in Rome en we kampeerden er samen een week. Dat voelde als een beloning. Voor de terugreis nam ik het vliegtuig.”

Wat bracht deze tocht u?

„Heel veel. Ik leerde dat doorzetten je ergens brengt. Gewoon blijven doortrappen, dan kom je er vanzelf. Dat levert je meer op dan er moedeloos bij gaan zitten. In m’n agenda bewaar ik de foto van mijzelf voor de Sint-Pieter als een soort stimulans. Als ik dit kan bereiken, kan ik veel andere dingen ook.

De nonnen in het klooster waren een voorbeeld voor mijn stille tijd. Ik neem er nu elke ochtend een uur de tijd voor. Met deze structuur lukt het me beter om stil te worden. Verder leerde ik luisteren naar mijn lijf. Ik moest in de gaten houden wat mijn lichaam aankon.

Door de mensen die God op mijn weg plaatste, heb ik geleerd dat je alledaagse dingen kunt doen tot eer van God. Degene die het brood kneedde in de kloosterkeuken zei: „Dit is het werk dat God me nu te doen geeft.” Ik wist wel dat zulke kleine dingen tot Gods eer kunnen zijn, maar het is meer tot me doorgedrongen. Ik kijk nu anders naar gastvrijheid betonen, eten klaarmaken en huishoudelijke taken verrichten.”

Wat zijn de plannen voor komende zomer?

„Een ronde fietsen in Schotland of Ierland lijkt me leuk. Of eventjes op en neer naar Texel met de fiets. Maar misschien blijf ik wel thuis, dat is ook heerlijk. Ik heb een Tacx fietstrainer. Daarop kan ik m’n eigen fiets aansluiten en dan kan ik via mijn computerscherm overal ter wereld fietsen. Daar word ik heel fanatiek van. Je kunt ook oefenen met heuvels op en af. Dat motiveert en helpt om een goede conditie op te bouwen.”