Maar toen begon het vrijdagmiddag steeds harder te sneeuwen. Ik keek, met de weerberichten in mijn achterhoofd, wat triest door het raam en zag tot m’n verrassing dat het balkon en de daken van de gebouwen wit begonnen te kleuren. En het sneeuwde en sneeuwde maar. De wind gierde om m’n flat, de sneeuw plakte aan de ramen en opeens was dat kinderlijke –noem het voor mijn part gerust kinderachtige– opgewonden gevoel er weer. Alsof ik als klein jochie jarig was en de cadeautjes voor het grijpen lagen.

Even aanzien, niet te gretig zijn, dacht ik bij mezelf. Maar het zou dus toch nog kunnen gebeuren. Ik had net een artikel gelezen over het feit dat jongeren nog nimmer een behoorlijke winter hadden meegemaakt. En erger: die zouden ze hoogstwaarschijnlijk ook nooit meemaken. Ja, hete zomers, die werden ons royaal beloofd. Zo meteorologen al wat te beloven hebben, natuurlijk. M’n stemming was dus niet bepaald om over naar huis te schrijven. Maar ineens stond daar de winter in volle glorie op de oprijlaan naar de lente.
Aan het begin van de avond kon ik het in huis niet meer houden. Dus, de auto in en op de koffie bij vrienden die in een landelijk gebied wonen, waar altijd meer sneeuwt ligt en het kouder is dan in de stad. Ik reed bewust binnendoor en genoot van de sneeuwjacht, de witte wereld, de gladde wegen. Ik passeerde een monumentale kerk waar achter de hoge ramen licht brandde. Ik parkeerde op een plek waar het niet mocht. Maar op een avond als deze had ik er zeker een boete voor over om even door de knerpende sneeuw te wandelen en weg te dromen naar tijden dat dit soort winters heel normaal waren.

Het kind in me bleef de hele avond klaarwakker. Pas toen de sneeuwval stopte, kwam de rust in m’n hoofd terug. Na morgen zou de lente komen, zeiden boze stemmen op de radio. Temperaturen in de dubbele cijfers, warme winden, kwinkelerende vogels. Nee, nee, nee. Even niet aan denken. Nú genieten. „Dit pakken ze ons niet meer af”, zou m’n moeder zeggen.