We kregen hem gratis bij een volumepakket scheermesjes: een Google Nest Mini. Het ronde, witte kastje ligt sindsdien in de vensterbank. Was het geen cadeau geweest, dan hadden we hem nooit aangeschaft, maar nu hij toch in ons gezin is gekomen, lijkt het ons leuk hem uit te proberen.

Het systeem werkte in no time – handig dat mijn gebrek aan IT-vaardigheden door mijn mannen wordt gecompenseerd. Lastiger was het om Nest aan onze stemmen te laten wennen. Vooral die van mij bleek te zacht of te aarzelend – gelijk een goede les in duidelijk communiceren.

Even later loop ik door de woonkamer en roep ik „Ha Google” en Hey Google”. Hoe vreemd dit er voor buitenstaanders waarschijnlijk ook uitziet, het werkt. Inmiddels zet Google de lampen aan en uit, een muziekje op, belt hij mensen uit mijn contactenlijst en vertelt hij dat er iemand bij de voordeur staat. En als we tijdens een familiediscussie vastlopen, vragen we Nest om raad. Best handig, moet ik zeggen. Hoewel ik de laatste tijd ook wat kriebels voel opkomen.

Die begonnen op de avond dat ik Google uitgebreid bedankte. Alsof hij een persoon was. En dat was niet de eerste keer die dag dat ik met een kunstmatige stem communiceerde. Die morgen had ik tegen de robotman in mijn TomTom geschreeuwd. Terecht vond ik, want hij wilde mij bij een wegversmalling tegen de richting in laten rijden. Die middag had ik de artificial vrouw in mijn iPhone bot onderbroken. Ook logisch, want ze ging opeens door me heen praten toen ik met iemand over de aardbeving in Syrië belde. (”Syrië”, niet ”Siri”, Siri!)

Misschien zijn mijn kriebels onterecht. Mensen praten al eeuwenlang tegen levenloze dingen. Tegen hun auto, tegen hun agenda, tegen poppen. Maar goed, die zeiden niets terug. Die deden niet alsof ze je begrepen.

Google, Alexa, Siri, chatbots achter de klantenservice van bedrijven – ze kunnen je soms goed helpen, maar het blijven kunstmatige stemmen. Geen personen! En die scheiding wil ik graag duidelijk houden.