Altan liep al een tijdje rond in Kahramanmaraş, waar zich het epicentrum van verwoestende aardbeving van afgelopen maandag bevond. De Turkse stad ligt grotendeels in puin. De fotograaf keek op een gegeven ogenblik via zijn telelens naar een ingestort pand, zo’n 60 meter van de plek waar hij stond. „Er was een aantal gebouwen ingestort; dit gebouw telde wel dertien verdiepingen”, vertelde hij eerder deze week aan de Turkse zender OdaTV.

Reddingswerkers waren nergens te bekennen. Alleen vertwijfelde mensen die hun familieleden probeerden uit te graven. Plotseling kreeg hij een eenzame man in het oog, die hoog op de berg puin voor zich uit staarde. „Ik dacht: Waarom zit hij daar? Iedereen was aan het graven, behalve hij. Terwijl ik foto’s maakte, keek hij naar mij. Toen zag ik pas dat hij een hand vasthield.”

Het bleek de hand van zijn vijftienjarige dochter te zijn. Het enige dat van zijn omgekomen kind te zien was onder de tonnen puin waaronder ze bedolven lag.

Drie uur lang bleef de fotograaf in de buurt. En al die tijd week de man niet van de zijde van zijn dochter. Wachtend op hulp, die voor zijn kind hoe dan ook te laat zou komen. Slechts één keer vroeg hij om water.

Het enige wat Altan van de man te horen kreeg was zijn naam: Mesut Hançer. En de naam van zijn dochter: Irmak.

De fotograaf moest verder. Om foto’s door te sturen, nieuwe beelden vast te leggen. Maar dit moment staat voor altijd in zijn geheugen gegrift. „Het was een van de droevigste ogenblikken van mijn leven.”