Verberne (40) woont al zijn hele leven in het dorp op de grens met Limburg. De brand van meer dan twee jaar geleden omschrijft hij als „een indrukwekkende gebeurtenis”. „Vanuit mijn achtertuin kon ik het vuur goed zien. Als de brandweer dan zo groots uitrukt, is dat wel imponerend”, zegt hij. Bang dat zijn huis zou afbranden, was hij niet. „Niet alles was in één keer afgebrand. Ik dacht er wel aan wat er zou gebeuren als de wind ging draaien en er een kooltje zou worden meegenomen.”

Ook Sandra van Cauwenberghe, eigenaresse van Hotel Restaurant In d’Ouwe Peel, herinnert zich de grote brand nog goed. „In het begin denk je nog dat het wel los zal lopen, maar later werd het wel erg spannend.” In het hotel ving ze destijds een aantal gezinnen en echtparen op die hun huis moesten verlaten. „Dat was heel bijzonder. Het was in coronatijd, maar we wilden deze mensen een veilig gevoel geven. We hebben stiekem samen in het café een borrel gedaan om het leed wat te verzachten.”

Voor Peter van Dijk, die sinds 1995 in Helenaveen woont, heeft het moeten evacueren de meeste impact gehad. „Ineens staat de politie op de stoep”, herinnert hij zich. „Je hebt vijf minuten om belangrijke spullen en documenten te pakken en dan moet je onder dwang je huis verlaten. Dat is heel vreemd.” Ook Verberne werd gevraagd zijn huis te verlaten, maar hij gaf daar geen gehoor aan. „Je huis is je veilige haven. Daar wil je niet weg. En bovendien: als het vuur dicht bij mijn huis komt, heb ik er meer aan om er te zijn. Dan kan ik nog met water in de weer gaan.”

Dat er in de toekomst vaker branden kunnen voorkomen in het gebied, waarvoor wetenschappers waarschuwen in een maandag verschenen rapport, zien de inwoners als een gegeven. Bang zijn ze niet. „Bij een rookpluim schrik je wel even, maar ik heb het idee dat de brandweer en Staatsbosbeheer nu beter voorbereid zijn dan toen”, zegt Van Dijk. „Dat er hier af en toe een natuurbrand zal ontstaan, lijkt me evident. Over verhuizen prakkiseer ik niet.”