Ik deed, tot stilstand gekomen bij zo’n geel hesje, m’n autoraampje open. „Moet ik hier parkeren voor de kerk?” vroeg ik hem. „Naar welke kerk moet u?” was zijn wedervraag. Ik noemde de naam van de kerk waarnaar ik op weg was. De jongen keek me hulpeloos aan en wijzend naar de school achter hem noemde hij de naam van een bekende evangelische gemeente. Maar daar moest ik dus niet zijn. ‘Mijn’ kerk stond iets verderop.

In de week die volgde, gingen m’n gedachten nogal eens naar dat bedrijventerrein. Want wat doen kerken eigenlijk op een bedrijventerrein? En wat doet een christelijke gemeente op zondag in een schoolgebouw? Daar zijn tal van antwoorden op te geven, ik weet het. En onzinnig zijn al die antwoorden ook zeker niet.

Maar toch wil ik hiermee niet goedpraten dat het nogal eens fout zit met ‘onze’ kerkgebouwen die gebouwd zijn ver buiten de bewoonde wereld en in de uiterlijke vorm in niets verschillen van een congrescentrum of theater. 
Natuurlijk snap ik dat niet iedere kerk ingepast kan worden in een woonwijk. En een gemeente kan geen andere keus hebben dan samen te komen in een sporthal of een kerk te bouwen op een industrieterrein. Maar als die keus er wél is en de kans om een gebouw met in ieder geval enige christelijke symboliek te ontwerpen niet wordt gepakt, moeten we ook niet klagen over politieke partijen die religie weg willen drukken achter de voordeur. We doen daar dan immers zelf aan mee door onze kerk een volstrekt inhoudsloze jas aan te trekken. Een kerk ís geen schuur. En bij de bouw van een kerk mag de grootte van het parkeerterrein niet leidend zijn. Het kerkgebouw is voor verreweg de meeste mensen namelijk de enige ‘predikant’ die ze ooit te zien krijgen. Zorg er dan ook voor dat het gebouw een preek op zich is.

Allemaal vormendienst, hoor ik iemand mompelen. Maar waarom hoor ik nooit iemand over vormendienst als hij of zij een monumentale kruiskerk bezoekt waar zo ongeveer alles iets zegt over, of heenwijst naar het christendom?

Díé vormendienst, geef mij daar gerust meer van.