Klein onder het onweer

In ons aangeharkte land, achter hoge zeeweringen, in solide huizen als kastelen laten wij ons niet zomaar van ons stuk brengen. Noodweer is hinderlijk, maar met een beetje geluk slapen we erdoorheen. Vroeger, toen men nog dichter bij de natuur leefde, gingen veel mensen bij nachtelijk onweer naar beneden. Daar zaten ze dan, soms aangekleed en wel zodat ze snel naar buiten konden als de nood aan de man was. Je wist immers maar nooit of de bliksem zou inslaan in de rieten kap, of misschien in de schoorsteen. Ook was er een besef van Gods majesteit in het onweer. Dat het meer is dan een fenomeen dat je in de natuurkundeles kunt ontleden. Zijn stem dreunt vol majesteit. Hij verbaast de natuur, hij ontbloot het woud. Of, in een andere berijming van Psalm 29: „Door de wolken in de lucht, dreunt Zijn donderstem geducht.”