Vrouwen in het KNIL

Dr. Kruyswijk heeft haar memoires aan haar diensttijd bij het KNIL in de vorm van een dissertatie gegoten. Een herkenbaar boek voor liefhebbers van het naoorlogse Indië. Aardig beschrijft ze een doorsnee week in Padang: De mandikamer, een hok met een grote stenen bak waarin regenwater werd opgevangen. De jongetjes uit de kampong, die met hun parang tussen de tanden in een klapperboom klommen en de klappers voor je naar beneden lieten vallen.

Eerlijk gezegd had ik niet veel zin om het boek ”Het Vrouwenkorps-KNIL” te bespreken. Drie roodgelipte jongedames op de kaft - wat moest ik daarmee? Natuurlijk, als chef van het bureau commandement op de marinekazerne Willemsoord had ik destijds enkele marva’s bij me zitten. Leuke meisjes, Indonesisch-donkerbruin getint. Toen ik allang gepensioneerd was, riepen ze me nog vrolijk: „Dag majoor!” toe als ze me op de markt of in het buurtwinkelcentrum zagen lopen. Maar toch, ze waren de voorloopsters van de meiden die nu mee opgelijnd staan op het halfdek van onze fregatten als daar ”meerrol op post!” is gepraaid. En dat is voor mij te veel van het goede.

Nee zeggen en het boek terugsturen was echter ook geen optie, dus ben ik er ingedoken. En ik moet zeggen: ik heb er geen spijt van. Ik heb er veel uit geleerd en er ook best het een en ander in herkend.

Het gaat om een academisch proefschrift van dr. Sophia Kruyswijk-van Thiel, nu psycholoog en psychotherapeut. Zij nam in 1950 dienst bij het vrouwenkorps van het KNIL en heeft dienstgedaan bij de Nefis (Netherlands Eastern Forces Intelligence Service) te Padang op Sumatra’s westkust. Zij heeft haar memoires aan haar diensttijd bij het KNIL in de vorm van een dissertatie gegoten. In haar voorwoord bedankt ze haar promotors prof. dr. J. M. L. Soeters en prof. dr. A. de Ruyter.

Gender