Zeg nu zelf: bij zo’n passerende kudde schapen (hiernaast op de foto) is het alsof je Abram voorbij ziet trekken, op weg van Haran naar het land dat God hem wijzen zou. Jacob kwam hier langs, op weg naar Laban. Akkoord, hun veestapels waren vast veel groter dan dit wollige groepje op de foto, maar toch. Als het om de Bijbelse geschiedenis gaat, dan heeft dit deel van Irak oude papieren.

Wat te denken van de nieuwtestamentische kerk? Het Assyrisch christendom heeft hier zijn vaste grond en koestert tradities die teruggaan tot de eerste eeuwen na Christus. Alleen al de taal die er gesproken wordt, het Aramees, brengt je terug naar de tijd van Jezus’ omwandeling op aarde. In die taal heeft Hij het gezegd, wellicht wijzend naar de kuddes die ook toen passeerden: Ik ben de goede herder.

Intussen kun je als kerk nog zo’n rijk verleden hebben, zonder een persoonlijk geloof in de Heere Jezus ben je als lid van de kerk arm. Precies dát is het probleem van de traditionele kerken op de Vlakte van Ninevé en daarbuiten. Naam-christendom ligt er op de loer, juist op een moment dat geestelijk leven nodig is om stand te houden. Van alle kanten wordt de kerk er omringd door een opdringerige islam van soennitische en sjiitische snit. Nog maar nauwelijks hersteld van de verschrikkingen die IS teweeg bracht, staan christenen hier oog in oog met deze tweekoppige vijand. Is het vreemd dat velen ontredderd zijn, zonder perspectief en zonder hoop? Hoe wrang is dat! In een streek waar het zindert van Bijbelse sprake, doolt de kerk rond als een verstrooide kudde zonder herder. Aan de buitenkant oogt ze stoer en robuust, want de Assyrische kerk kent een stevige hiërarchie van bestuurders en prelaten. Vanbinnen is het leeg en kwetsbaar en doet de wereld goede zaken.

Hoe ernstig en urgent! Juist nu naamchristenen weggedrukt en verdreven dreigen te worden, en daarmee de kerk definitief lijkt te gaan verdwijnen, is het zaak om christenen tot persoonlijk geloof in de Heere Jezus te brengen. Het is de protestantse voorganger ds. Firas die zich die nood aantrekt. Dagelijks trekt hij als een herder de vlakte over om de vele dorpjes te bezoeken. Om bewoners bijeen te roepen en hen uit de Bijbel voor te lezen. Hen als een Iraakse Maarten Luther de noodzaak van persoonlijk geloof en bekering op het hart te drukken.

Juist vanwege hun bijna onmogelijk geworden positie op die vlakte moet naamchristenen het levende Woord worden verkondigd. Ds. Firas heeft er zijn levenswerk van gemaakt: dolende schapen achterna lopen en ze bijeenbrengen. Met de RD-actie willen we hem daarin steunen. Want het mag niet gebeuren dat hij vanwege geldtekort moet stoppen. Liever zien we zijn werk juist uitgebreid en intensiever worden. Want de Bijbel in het landschap tot leven zien komen is mooi; het Evangelie tot leven gebracht in harten van mensen is veel meer dan dat. Het is levensnoodzakelijk.