De achterliggende weken is het blazoen van dit deel van ons parlement verder besmeurd geraakt. De commotie rond het onderzoek naar sociale onveiligheid tijdens het voorzitterschap van Arib doet het gezag van de Kamer op zijn grondvesten schudden. Waarbij iedereen weet dat met het opstappen van de ambtelijke top, afgelopen vrijdag, het slotakkoord nog niet heeft geklonken.

Het drama krijgt deze week een vervolg als de Kamer zich, op verzoek van voorzitter Bergkamp, uitspreekt over de vraag of het onderzoek naar Arib moet worden voortgezet. Wat daarvan de uitkomst is, valt niet te voorspellen. Maar om ten minste twee redenen staat wel vast dat daarmee de rust in het parlement niet zal zijn weergekeerd.

Allereerst wordt daarmee de zaak-Arib nog meer een politieke dan ze inmiddels is. En was nu juist niet het bezwaar van een deel van de politici dat het besluit tot het onderzoek alles te maken had met een politieke afrekening?

Een tweede punt is dat gedurende het verloop van de hele affaire de roep steeds luider is geworden dat voorzitter Bergkamp moet vertrekken. De kritiek op haar functioneren is niet van de laatste weken. Al langer wordt her en der de vraag gesteld of ze wel capabel is voor deze taak. Haar optreden tijdens debatten komt vaak zwak over. Ze geeft Kamerleden die de grenzen opzoeken te veel ruimte, zo is de veelgehoorde klacht. De kwestie-Arib komt daarbovenop.

Iedereen beseft dat niet alles wat rond deze zaak is gebeurd Bergkamp kan worden aangerekend. Ook het management van de Kamer moet zich de vraag stellen of het zelf niet krachtiger had moeten optreden. Het betoog van griffier Roos dat de zaak-Arib politiek is geworden en dat ambtenaren zich daardoor niet veilig voelen, is niet het hele verhaal. Ze had als leidinggevende zelf ook meer kunnen doen.

Dat neemt niet weg dat Bergkamp wel politiek verantwoordelijk is voor het acteren van het ambtenarenapparaat van de Kamer. Dat heeft consequenties. Er moet niet worden uitgesloten dat een meerderheid vindt dat ze het veld moet ruimen, temeer omdat de ondernemingsraad van de staf van de Tweede Kamer geen vertrouwen meer in haar heeft.

Maar wat als Bergkamp moet vertrekken? Dat zal zeker leiden tot grote onvrede bij haar eigen partij, D66. Die heeft vorig jaar Bergkamp nadrukkelijk naar voren geschoven, na een een-tweetje tussen D66-leider Kaag en VVD-leider Rutte. Bij Bergkamps verkiezing was er bij veel partijen onvrede over deze gang van zaken. Een vertrek van haar zal daarom de verhoudingen binnen het parlement, en mogelijk binnen de coalitie, geen goed doen. Waarmee de chaos nog groter wordt. De zaak-Arib kent alleen maar verliezers.