Het is vervelend, maar we moeten allemaal inkomstenbelasting betalen. Soms kunnen wij gedeeltelijke belastingkwijtschelding ontvangen. Maar dan moet er wel reden voor zijn. Stel u voor dat u naar de belastinginspecteur zou gaan en zeggen dat u helemaal geen zin hebt om belasting te betalen en dat dit slecht is voor uw emotionele welzijn. Wat zou de belastinginspecteur zeggen?

Of stel u voor: u rijdt zomaar door rood licht en laat daar nou juist een politieauto staan. U wordt aangehouden en krijgt een boete opgelegd. Stel u voor dat u tegen de agent zou zeggen dat u het helemaal niet fijn vindt dat u een bekeuring krijgt en dat dit gevoelsmatig moeilijk voor u is. Ik vraag me af wat die politieagent zou zeggen.

In het leven zijn er allerlei regels en daar kunnen wij ons soms niet fijn bij voelen. We kunnen ons verschuilen achter emoties en gevoelens, maar dat verandert de zaak niet.

In Canada zijn er heel wat mensen die grote bezwaren hebben tegen de coronamaatregelen van de Canadese overheid. Ze voelen zich daar helemaal niet fijn bij. Maar het werd hun opgelegd. Ze proberen te pleiten op emotionele redenen en dragen gevoelsmatige argumenten aan, maar het helpt niets. Dan is het enige alternatief dat deze mensen niet meer meedoen met de maatschappij en derhalve het land verlaten. Zo ken ik verschillende gezinnen die inderdaad geëmigreerd zijn naar de Midden-Amerikaanse republiek Belize omdat ze zich niet fijn voelden bij de huidige Canadese regering.

Dat is dan inderdaad een redelijk alternatief te noemen. Als we geen belasting willen betalen, moeten we verhuizen naar de Amerikaanse staat Texas, want daar betalen ze geen inkomstenbelasting. En als u niet wilt stoppen voor een rood stoplicht, dan moet u misschien gaan wonen in een derdewereldland, waar niemand zich om verkeersregels bekommert. Zo hebben we regels en daar hebben we ons aan te houden. Ik denk dat we het hier allemaal mee eens zijn. We hebben regels in het verkeer, in ons gezin, op school, op het vliegveld, enzovoort.

Maar opeens is er een onderdeel van onze maatschappij waar regels klaarblijkelijk niet meer gelden en ieder doet wat hij zelf wil. Dat is de kerk. In de kerk hebben we wel regels, maar daar willen sommigen zich niet aan houden, omdat ze daar geen goed gevoel bij hebben. Zij menen dat hun onrecht wordt aangedaan. En daarom wordt er gepraat, opnieuw gepraat en vervolgens nog meer gepraat. Eigenlijk heel bizar. Bij elke geleding in onze maatschappij gelden regels, maar in de kerk gelden die regels opeens niet.

In de kerk kunnen we klaarblijkelijk Gods Woord ter discussie stellen. We zeggen dat we een andere hermeneutiek nodig hebben. We kunnen rechtstreeks tegen het geopenbaarde Woord van God ingaan en klaarblijkelijk is dat allemaal legitiem. Maar het is natuurlijk de oplossing dat we doen als die Canadezen die het land verlieten. Zij begrijpen tenminste dat, als we ons niet aan regels willen houden, we dan moeten weggaan. Maar in de kerk zijn we aardig, mag ieder zijn mening hebben en mogen er gevoelsmatige argumenten aangereikt worden. Maar het is een donkere dag wanneer wij ons niet meer willen houden aan duidelijke regels uit het geopenbaarde Woord van God. Dan waren de broeders van onze veelgeprezen Dordtse Synode meer mans. Zij stelden dat de arminianen zich moesten houden aan de afspraken, of de kerk verlaten. Daarmee was het probleem opgelost.

Als wij Gods Woord ter discussie stellen, dan betekent dat uiteindelijk het einde van de kerk. En dat is de grootste ramp die in een land kan gebeuren. Maar hoe komt het dat wij Gods Woord ter discussie stellen? Dat komt omdat wij het wonder van de rechtvaardiging van de goddeloze niet meer ervaren. Dan is genade geen wonder meer. Dan staat de mens overeind met zijn rechten, zijn meningen en gevoelens. En dan doet ieder wat goed is in zijn eigen oog. Maar waar blijven wij dan? Waar blijven straks onze kinderen dan? „Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt.”

De auteur is emeritus predikant in de Christelijke Gereformeerde Kerken. Weerwoord gaat in op vragen die op christenen afkomen.