Tien jaar geleden emigreerden we naar Canada, omdat mijn man als predikant in Norwich bevestigd zou worden. Ons gezin is hechter geworden, omdat we sindsdien meer op elkaar zijn aangewezen. Als we iets samen gaan doen, bijvoorbeeld fietsen, doen we dat met z’n allen. Ook onze getrouwde dochter met haar Canadese man en de vriendin van onze zoon gaan dan mee. Afgelopen zaterdag gingen we met onze vier kinderen en aanhang Chinees eten. We stonden daarvoor uren in de keuken om elk gerecht zelf te bereiden. Dit kan natuurlijk ook in Nederland, maar sinds we hier wonen, doen we dat toch sneller als gezin met elkaar.

Wel leerden we in onze families tijdens de emigratie meteen wat het betekende om niet meer dicht bij elkaar te wonen. Vlak voor ons vertrek overleed mijn schoonmoeder plotseling: ze stierf in april, in mei vertrokken we. We hadden nauwelijks tijd om te rouwen. We zaten midden in de verhuizing. Veel van onze meubels waren al ingepakt. Een periode van rouw en emigratie gaan heel moeilijk samen. Het overlijden stempelde onze emigratie en dat maakte ons vertrek er niet gemakkelijker op.

Hoewel de emigratie moeilijk was, heb ik nooit ervaren dat ik mijn familie moest loslaten of dat ik van hen werd losgescheurd. Mijn ouders zijn in de begintijd drie maanden met ons meegegaan. Uiteindelijk hebben ze dit vier keer herhaald. Dat was ons tot grote steun.

Nu zijn mijn ouders en schoonvader ruim tien jaar ouder dan toen we vertrokken. Ze hebben door hun leeftijd meer hulp nodig. Ik vind het lastig dat ik die niet kan bieden door de afstand. Even heen en weer vliegen gaat niet.

Gelukkig is de hechte familieband gebleven. In mijn ouderlijk gezin ben ik de jongste en enige dochter van vier kinderen. Misschien heb ik nu zelfs meer waardering voor mijn familie, omdat we ver van hen vandaan wonen. Elke keer als we hen zien, is dat iets moois. We proberen jaarlijks veertien dagen in Nederland te zijn. In die twee weken ontmoeten we onze familie regelmatig.

We bellen elkaar als familieleden wel vaker dan we deden toen we nog in Nederland woonden. Ook whatsappen we meer, de laatste jaren doe ik dat zelfs met mijn 85-jarige moeder. We hebben haar geleerd hoe ze dat kan doen. Om even een berichtje te sturen, wat foto’s te delen, of elkaar te videobellen, is deze app toch wel heel fijn. Ik heb bijna dagelijks contact met mijn ouders, maar het is niet zo dat we daar een vast moment voor afspreken. Dan stuur ik een keer een berichtje, dan doe ik weer een telefoontje.

In onze gemeente in Norwich zijn familiebanden erg belangrijk: je bent op elkaar aangewezen. Toch voelen we ons geen vreemdeling in het midden van de gemeente. We ontvingen veel steun en liefde van leden. Ze kijken nog steeds echt naar ons om.

Hoewel de emigratie niet eenvoudig was, vond ik er rust in dat de Heere de weg leidde. Als kind al zag ik dat de dienst aan de Heere offers vraagt. Ik was van jongs af aan gewend dat mijn vader regelmatig ’s avonds van huis was, omdat hij als ouderling huisbezoeken aflegde en kerkenraadsvergaderingen bijwoonde. Hoewel zijn afwezigheid niet altijd leuk was, vond ik het ook bijzonder om te zien hoe hij zijn leven tot Gods eer verlangde in te vullen. Achteraf zie ik dit als voorbereiding op mijn leven als predikantsvrouw. Ook dat vraagt offers. Ik ben dankbaar voor de nuchtere Bijbelse opvoeding die mijn ouders mij hebben gegeven. We hebben geprobeerd die ook aan onze kinderen door te geven.”