Het was een klein briefje, met bloemen aan de zijkant. En het was met de hand geschreven. Ik kon het niet laten om eraan te ruiken. Maar nee, de parfumgeur ontbrak. Een vrouwenhandschrift wenste mij veel plezier met mijn aankoop. Eronder een lieve groet en een voornaam.

Ik wist even niet goed wat ik ervan moest vinden. Ik ben niet zo van de zoetigheid. Zeker tussen vrouwen onderling. Dan krijg ik al snel de kriebels. Misschien ben ik dat in mijn mannenhuishouden met drie opgroeiende puberzonen ook gewoon een beetje ontwend. Een liefkozing? Die uit je met een high five of een boks. Niet met lieve woorden. En zeker niet met zoetige briefjes.

Natuurlijk snap ik dat het een marketingtruc was. Bedoeld om je aan het bedrijf te binden. En een slimme manier om te laten weten dat bij de onderneming de woorden persoonlijke aandacht en authenticiteit passen.

Toch doet zo’n handgeschreven briefje natuurlijk wel wat. Net als de lieve mailtjes die we soms krijgen van lezers. (Bedankt Rinus (86), u bent mijn grootse fan.) We bewaren ze in de mailbox van RDMagazine, in een speciaal mapje, zodat we ze kunnen nalezen als we wel een keer een bemoediging kunnen gebruiken. Goed nieuws: het werkt echt. Even scrollen door al die aardige woorden en je kunt daarna weer met nieuwe kracht vooruit.

Onze marketingafdeling liet laatst wat kaartjes drukken met opbeurende teksten als: ”Jij bent een topper” en ”Dat heb je goed gedaan”. Je kon ze gratis afhalen, wegsturen of stiekem in de tas van een collega stoppen. Op mijn bureau lag even later een exemplaar met de tekst ”Jij inspireert mij”, met achterop geschreven waarom. Leuk! En iets wat ik anders nooit had geweten.

Ook de marketingtruc van de webwinkel is geslaagd. Het briefje met de lieve aanhef kon ik niet zomaar weggooien. Het logo van de webshop hangt nu dus samen met de aardige wens op het prikbord te shinen. Het herinnert me eraan wat vriendelijkheid door te geven. Zou het nog kunnen, een briefje in de broodtrommel van een 
puber?