”Zeker weten”, luidde het thema waar de predikant van de hervormde Maranathagemeente in Rotterdam-Zuid over sprak. „Eén ding is zeker”, zei ds. Visser voorafgaand aan de Schriftlezing uit Exodus 34. „Gods Naam: Jaweh – Ik ben Die Ik ben, of: Ik zal zijn Die Ik zijn zal. Daar zit iets onbeweeglijks in, niet onderuit te halen. Die Naam belooft ook wat. God is niet vandaag dit en morgen dat; voor de een zus en voor de ander zo. Ik ben Die Ik ben, daar kun je van op aan.”

Anders dan in het Nederlands taalgebruik verbindt de Heidelbergse Catechismus ”geloven” aan ”zeker weten”. „Wij praten over geloven alsof je iets blindelings aanneemt, met het verstand op nul en de blik op oneindig, zonder goede redenen. Omdat het goed voelt of omdat anderen het zeggen.”

Hoewel het geloof geen rekensom is, kun je er toch zo van overtuigd raken, dat je zeker weet, stelde de predikant. „Geloven begint als een ontmoeting.”

Verliefd

Ds. Visser maakte de vergelijking met verliefdheid. „Misschien zat die jongen of dat meisje al heel lang bij jou op school, of in dezelfde klas. Je zag hem of haar niet echt. Maar ineens werd je je bewust van het bestaan van die ander. En dat hij of zij wat met je wil.”

Zo gaat het ook tussen God en mensen, zei de predikant. „Zijn liefde zoekt en kan je ineens overkomen, terwijl je uit de Bijbel leest of in de kerk zit. Eerst gingen de preken aan je voorbij. Maar ineens weet je: dit gaat over mij. Hij zoekt mij.”

„Je denkt misschien: Dan is het geloof een lot uit de loterij. Daar kan ik ook niets aan doen”, vervolgde hij. „Maar dat is te makkelijk gezegd. De Heere heeft een hart dat naar je uitgaat. Als jij roept: „God, U bent zo ver, alstublieft, laat iets van U horen en zien!”, dan is daar een belofte voor. Wie bidt, die ontvangt. Wie zoekt, die vindt. Wie klopt, wordt opengedaan.”

Duivelse truc

God laat mensen niet in onzekerheid over Wie Hij is, hield ds. Visser de scholieren voor. „Dus laten we van God ook niet Iemand maken die vaag en ver, vreemd en ongrijpbaar is.” Vanuit het Bijbelgedeelte wees ds. Visser op Gods barmhartigheid, lankmoedigheid –„Hij is geduldig, heeft een lange adem”–, goedertierenheid en waarheid. En dat Hij de ongerechtigheid, overtreding en zonde vergeeft. „Waar wij Jezus uitwierpen, werd Hij het Lam van God tot onze verzoening. Als jij niet van genade gediend bent, zal Hij je een keer ter verantwoording roepen. Maar Hij is er niet op uit om jou te gronde te laten gaan.”

Ds. Visser noemde het een „duivelse truc” om dat laatste om te draaien. „Wij moeten God niet bewegen om barmhartig te worden. Luther vroeg zich voor zijn bekering af: hoe krijg ik een genadig God? Dat was een roomse vraag, geen reformatorische vraag. Luther ontdekte uiteindelijk ook dat het met zijn eigen hart niet recht zat. Toen hield hij Gods barmhartigheid over.”

Een ander trucje van de duivel is volgens de predikant dat hij je wijsmaakt: „God wil best een handje helpen op school. Maar je zonden vergeven, daar moet je niet op rekenen.” Ds. Visser: „Dat komt in de Bijbel niet voor. God wil veel meer dan een handje helpen. Hij wil de liefde van Zijn hart aan je kwijt.”

Kraamvrouwensterfte

Locatiedirecteur D. Blom trok lessen uit het verhaal van prof. Ignaz Semmelweis. De Hongaarse arts ontdekte dat de sterfte onder kraamvrouwen drastisch afnam als dokters hun handen wasten. Bewijzen had hij niet, maar de praktijk wees het uit. Zijn collega’s geloofden hem niet, want ze wisten nog niet wat bacteriën waren. „Het is er niet omdat we niet zien dat het er is”, hield Semmelweis hen voor. Blom: „Hij had het alleen gemerkt; en meer was er niet nodig.”

Zeker weten is op veel gebieden ijdele hoop, stelde hij. „Als je maar één ding zeker weet, net als Job: Mijn Verlosser leeft.”