Een moslimzanger zet in met de bekende islamitische gebedsoproep, daarna voegt een joodse zangeres –met een eigen, joodse tekst– zich bij hem. Waarna ten slotte een christelijke stem de ‘symfonie’ completeert door het zingen van het bekende lied van John Newton, Amazing Grace. Aldus ontstaat, aldus medeorganisator van Graceland Rikko Voorberg, een „ongelooflijk ontroerende medley” (aaneenschakeling van melodieën, red.).

In een interview met het Reformatorisch Dagblad lichtte Voorberg donderdag in kort bestek de intentie van de programmamakers toe. Religies dragen soms bij aan bloedvergieten en geweld, stelde hij, „door gevaarlijke tegenstellingen te creëren (…). Met deze gebedsoproep laten wij zien dat het ook anders kan.”

Van die goede bedoeling van de Gracelandorganisatoren willen we niets afdoen. Vaststaat dat geweld tussen burgers of bevolkingsgroepen zeer afkeurenswaardig is. Heb je als christen een moslim als buurman? De Bijbel is er duidelijk over hoe je je tegenover hem hebt te gedragen: vriendelijk, meelevend en bewogen met zijn tijdelijk en eeuwig welzijn. Zó kan en moet elke christen bijdragen aan een vreedzame omgang tussen aanhangers van verschillende godsdiensten.

Maar een interreligieuze gebedsoproep is daartoe geen geschikt instrument, omdat je hiermee onvermijdelijk voeding geeft aan het tegenwoordig zo populaire idee dat moslims, joden en christenen uiteindelijk dezelfde God aanbidden, dat alle religies in wezen op hetzelfde neerkomen en dat de diverse wegen die zij wijzen om tot het heil te komen alle even legitiem zijn. Wat een ernstige dwaling is.

Dat laten die religies zelf ondubbelzinnig zien. De Bijbel leert dat er slechts één weg tot het heil is: Jezus Christus, Gods Zoon, de Gekruisigde. Het zijn precies die twee zaken die door de islam fel worden bestreden. „God hééft geen Zoon”, proclameert deze religie offensief. En: „Jezus is nooit aan het kruis gestorven.” Over díé uitspraken is de Bijbel dan weer glashelder. „Alle geest die niet belijdt dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, die is uit God niet; maar dit is de geest van de antichrist”, schrijft de apostel Johannes.

Het staat ieder natuurlijk vrij de gebedsoproep in Zeewolde „ontroerend mooi” vinden en „tranen in de ogen” te krijgen van dit „symfonische geheel.” Maar dat laat onverlet dat het schone in dit geval helaas niet samenvalt met het ware en het goede. In theologisch opzicht is zo’n interreligieuze gebedsoproep geen symfonie, maar een kakofonie.

Samen bidden met aanhangers van een theologie waaruit, zoals een islamkenner ooit schreef, „de realiteit van zonde en verlossing is weggesneden”, strijdt met het christelijk geloof. En ook met de naam Graceland (letterlijk: Genadeland).