Ook al is men in Zuid- en Oost-Azië meer vertrouwd met rampen en onheilen dan wij dat zijn, toch is de vloedgolf die zondag die regio trof hard aangekomen. Het aantal slachtoffers heeft inmiddels de 20.000 overschreden. De schade is onnoemelijk groot.Hoewel minder bekend dan aardbevingen, kunnen ook zeebevingen grote schade aanrichten. Zelfs op verre afstand van het epicentrum. Vandaar dat zondag ook India en Sri Lanka werden getroffen.

Behalve het eiland Sumatra, bleef de rest van de Indonesische archipel gespaard. Sumatra fungeerde naar de oostkant in feite als schokbreker tegen de geweldige watermassa’s.

Terwijl bij aardbevingen slechts een minieme tijd beschikbaar is om mensen te waarschuwen, ligt dat bij vloedgolven anders. Die hebben tijd nodig om zich over een grote afstand te verplaatsen. Tijd die gebruikt zou kunnen worden om mensen te alarmeren. In het gebied van de Grote Oceaan bestaat een dergelijk waarschuwingssysteem al decennialang. De veel armere buurlanden van de Indische Oceaan beschikken daar helaas niet over.

Het feit dat deze ramp op tweede kerstdag plaatsvond, maakt het geheel extra schrijnend. Zeker in westerse ogen. In de getroffen gebieden speelt de christelijke kersttraditie minder een rol.

In de westerse wereld is Kerst voor velen (hetzij godsdienstig of niet godsdienstig) vooral een feest van ’rozengeur en maneschijn’. Mensen komen gezellig in familiekring bijeen. Alles moet leuk blijven. Terroristen en oorlogvoerende partijen namen in het verleden soms een kerstbestand in acht.

En dan dit! Zo’n ramp botst frontaal met de zoete kerstromantiek, al is die zeebeving voor ons ver weg. Behalve dan voor mensen die wellicht vrienden of familieleden onder de getroffenen hebben.

Wie durft te stellen dat Gods oordelen over de wereld gaan, krijgt allicht tegengeworpen dat dit toch niet te rijmen valt met het beeld van een God van liefde en met het aandoenlijke Kindje in de kribbe. Maar dat is dan ook een oppervlakkige kerstgodsdienst. Hooguit een halve waarheid.

De Bijbel spreekt niet alleen van Gods liefde, maar ook van Zijn toorn. Wie daar iets van beseft, weet ook dat Zijn oordelen rechtvaardig zijn. „Uw oordeel, Heer, kan niet dan vrees’lijk wezen”, zo zegt de psalmdichter.

Dan wordt het een wonder dat die oordelen ons nog niet getroffen hebben. Is Nederland, is Europa niet minstens even goddeloos als de Zuidoost-Aziatische gebieden die zondag zo zwaar geteisterd werden? Gebieden waar mensen het toch al zo moeilijk hebben om in een redelijk bestaan te voorzien.

Daarbij gaat het erom dat Gods oordelen tot bekering zouden leiden. Alleen dan zien we dat de aarde vol is van Gods goedertierenheid.

Het menselijk leven is niet alleen eindig, maar ook kwetsbaar. Niet alleen voor natuurrampen. Waar we wellicht denken dat we ons daar in het welvarende deel van de wereld aardig goed tegen beschermd hebben, blijkt juist die moderne wereld bij uitstek kwetsbaar te zijn voor terroristische aanslagen. Aanslagen die evenzeer duizenden mensenlevens kunnen vergen.

Onderstaande tekst is een toelichting van de hoofdredactie van het Reformatorisch Dagblad naar aanleiding van reacties op bovenstaande tekst.

Wij betreuren het dat ons commentaar op de zeebeving in de Indische Oceaan bij u negatief is overgekomen. De grote hoeveelheid artikelen (ook na maandag) over de zeebeving, de op royaal formaat gepubliceerde fotoselectie, de aandacht voor juist de menselijke verhalen plus de speciale opmaak van deze extra pagina’s bewijzen voldoende dat op onze redactie absoluut geen stemming heerst van: Zij wel, wij blijven lekker buiten schot.

Ons commentaar was vooral bedoeld als een oproep tot realisme, tot bezinning.

Met Kerst vieren wij dat Jezus, Gods Zoon, naar de aarde kwam. Maar waarom eigenlijk? Om zondige mensen weer met God te verzoenen. Voor ons mensen niet bepaald iets om trots op te zijn. Wel alle reden om dankbaar en ootmoedig te zijn: er is zelfs voor de grootste zondaar redding mogelijk van de eeuwige verdoemenis, als hij/zij in het geloof tot Jezus de Heiland vlucht.

Bovenstaande alinea brengt ons vanzelf tot een ander aspect van de realiteit van het leven. Wij mensen, ook christelijk opgevoede mensen, zijn allemaal zondaars, zoals God ons daar duidelijk aan herinnert in Zijn boodschap aan mensen: de Bijbel.

En God is een heilig God. De gigantische hoeveelheid zonden die wij mensen met z’n allen dagelijks bedrijven, en dat vanaf het begin van de schepping, moet God wel tot het uiterste tergen. Begrijpelijk toch? Wie kent er één officier van justitie die zo veel geduld zou hebben met zo veel vergrijpen?

In het verlengde van deze overwegingen wilde onze commentator oproepen tot bezinning, tot bekering. Want wie door Jezus met God is verzoend, komt niet in het eeuwig verderf, ook al zou hij/zij het slachtoffer worden van een ramp.

Ook al blijft er wellicht een kloof bestaan tussen uw en onze opvattingen, wij hebben hopelijk enigszins duidelijk kunnen maken wat ons bewoog tot een commentaar van deze strekking.