„Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop.”

Jezus is verbazend lankmoedig! Hij blijft staan wachten om genadig te zijn: „Ik heb Mijn handen de ganse dag uitgebreid tot een weerspannig volk” (Jesaja 65).

Niet minder drukt het woordje ”staan” in onze tekst de oneindige bereidheid van Christus uit om zondaren te zaligen. Hij stond als met uitgebreide armen te wachten, of de deur ook eindelijk mocht opengaan. Hij toonde er de grote liefde in Zijn hart mee aan. Zo doet de ontfermende Christus nog. Hij staat onmiddellijk gereed om Zijn genade aan ons te schenken. Door het Evangelie zegt Hij tot ons: „Ziet, hier ben Ik”, dat is volgens de kanttekeningen: „Ik bied Mij aan om u te dienen, wat wilt u dat Ik doe?”

Ten slotte drukt dit ”staan” vooral ook de aanhoudende standvastigheid van Christus uit. Hij geeft het niet op, maar gebruikt alle mogelijke middelen om binnen te komen.

Wat een zondaarsliefde van de gezegende Verlosser. Hij heeft ons, arme zondaren, immers niet nodig? Toch heeft Hij voor onze zaligheid zo veel over! Wie is niet vol verwondering?

Er staat hier niet voor niets het woordje ”zie”. Wij letten op het werk dat Hij daar verricht: Hij staat er te kloppen. Stond Hij daar nu werkeloos? O nee, Hij voegt erbij: „Ik klop.” Wat is kloppen letterlijk? Het is het slaan op een deur om binnengelaten te worden. Dat moeten wij uiteraard figuurlijk opvatten.

Th. Avinck,
ouderling en oefenaar te De Bilt

(”12 Practicale verhandelingen”, 1784)