Van 1890 tot 1969 werden zij onder dwang bij hun families weggehaald en op internaten geplaatst. Daar moesten ze hun eigen cultuur vergeten en zich aanpassen aan de christelijke cultuur.

Veel van die internaten werden bestuurd door rooms-katholieke geestelijken. Dat er in de tehuizen, zoals op vrijwel alle kostscholen, een streng regime gold, was al lang bekend.

Recente vondsten van een groot aantal anonieme kindergraven hebben echter duidelijk gemaakt dat er sprake moet zijn geweest van een waar schrikbewind. Honderden kinderen zijn op deze kostscholen in alle eenzaamheid, zonder hun ouders, gestorven.

Vanuit de gedachte dat de westerse cultuur superieur is aan de inheemse, moesten de kinderen zich aanpassen, terwijl hun ouders, beroofd van hun kroost, aan hun lot werden overgelaten. Een Canadese onderzoekscommissie noemt deze behandeling van de kinderen „culturele genocide.”

Reeds vorig jaar sprak de paus hierover zijn ontsteltenis en spijt uit tijdens een ontmoeting met enkele vertegenwoordigers van de inheemse bevolking. Afgelopen week maakte hij een speciale reis naar het Noord-Amerikaanse land. En hoewel er theologisch grote bezwaren zijn tegen het pauselijk ambt en gezag, kan in menselijk opzicht gezegd worden dat de paus dit op waardige wijze deed. Dat hij daarbij zegt te zijn vergeten het woord ”genocide” te gebruiken, wordt hem nu kwalijk genomen. Maar wie de pauselijke woorden weegt, kan niet anders dan constateren dat hij overtuigend sprak.

Tegelijk moet worden gezegd dat daarmee het geleden leed niet is uitgewist en de schade niet is hersteld. Dat leed valt ook niet met de uitkering van smartengeld te vergoeden. Woorden van spijt moeten worden gevolgd door daden van spijt. Boetedoening is meer dan excuses maken.

De komende decennia zullen de kerken zich moeten inspannen om de inheemse bevolking van Canada in hun culturele eigenheid te accepteren en te ondersteunen.

Een wezenlijk punt daarbij is dat christelijke kerken dit alleen van harte kunnen doen vanuit de diepe overtuiging dat de boodschap van het Evangelie de beste steun biedt. Ook de inheemse volken van Canada moeten dit woord horen.

Het lastige is dat de verkondiging van deze unieke boodschap tegenwoordig door veel seculiere beleidsmakers en door vertegenwoordigers van inheemse volken wordt gezien als exponent van het superioriteitsdenken. Ook de paus is voor die zienswijze gezwicht. In zijn toespraken had hij het wel over het voorbeeld van Jezus Christus, maar niet over de enige weg tot behoudenis die in Hem te vinden is. Juist dat maakte de spijtbetuiging zo mager.