Echeverría probeerde ten tijde van de Koude Oorlog leider te worden van de beweging van niet-gebonden landen, die zich niet tot het NAVO-bondgenootschap of het Warschaupact rekenden. Na het einde van zijn presidentschap ondernam hij een poging secretaris-generaal van de Verenigde Naties te worden als vertegenwoordiger van de Derde Wereld, maar slaagde daar niet in. Hij verloor van de zittende secretaris-generaal, de Oostenrijker Kurt Waldheim.

Tijdens zijn presidentschap onderhield Echeverría nauwe diplomatieke banden met het China van Mao Zedong en het Cuba van Fidel Castro. Hij steunde ook de Chileense president Salvador Allende. Toen die in 1973 stierf tijdens een militaire staatsgreep verbrak Echeverría de banden met Chili en gaf hij asiel aan duizenden politieke vluchtelingen uit Chili.

Daarnaast stond Echeverría bekend als autoritair: onder zijn presidentschap verdwenen honderden linkse activisten tijdens Mexico’s zogeheten Vuile Oorlog. In 1968 zou Echeverría als minister van Binnenlandse Zaken opdracht hebben gegeven honderden studenten te doden op het Tlatelolcoplein, daags voordat de Olympische Spelen van start gingen in Mexico-Stad. Echeverría heeft altijd volgehouden dat de soldaten uit eigen beweging begonnen te schieten.

Ook het bloedbad in 1971 waarbij tientallen demonstrerende studenten in Corpus Christi werden doodgeschoten door paramilitaire troepen gebeurde onder Echeverria’s leiderschap. In 2006 werd hij in eigen land aangeklaagd voor genocide en onder huisarrest geplaatst, maar drie jaar later werd hij vrijgesproken.

In eigen land voerde Echeverría een economisch beleid dat tegen de haren van de zakenwereld in streek, schrijft The New York Times. Het aantal staatsbedrijven steeg van 86 naar 740. Belastingen op bedrijfswinst en persoonlijk inkomen stegen snel, net als de overheidsuitgaven. Het begrotingstekort liep onder Echeverría’s leiderschap op tot 600 procent. De inflatie steeg naar 20 procent per jaar.