„Want wij weten dat de wet geestelijk is, maar ik ben vleselijk, verkocht onder de zonde.”

Het is altijd weer nodig om zich Christus gedurig toe te eigenen tot rechtvaardigmaking, omdat de gelovigen door hun zonden de klaarheid van hun staat en de vrede van het geweten verliezen, die door het dadelijk aannemen van Christus telkens meer bevredigd wordt. Niet alsof zij telkens uit de genade waren uitgevallen, hoewel vele zwakken en eerstbeginnenden door de zwakheid van hun geloof en door grote en langdurige verlatingen, bestrijdingen, dodigheden en het geweldig oprijzen van zonden en dergelijke ongestalten wel zover komen dat ze al de vorige werkingen van het geloof verwerpen. Alsof ze nooit recht waren geweest en alsof ze nooit in de staat der genade en der wedergeboorte geweest waren, en daarom als van voren aan beginnen.

Maar de verder toegenomen gelovigen oefenen de dagelijkse toepassing, om een gedurige vrije toegang tot God te hebben, om zich gedurig in de vrede met God te vermaken en om uit de vereniging met Jezus verlevendigd te worden in de liefde, en van daaruit tot heiligmaking.

Vóór de eerste daad des geloofs is de mens dood, hoe vele voorbereidende bewegingen hij ook mocht ontvangen hebben. Als wij voorbereiding stellen, zo weet dat wij daardoor niet verstaan beginselen des levens, verre van daar. In alle voorbereidingen is en blijft de mens dood. Zijn daden kunnen God niet behagen, hoe deugdzaam ze ook schijnen.

Wilhelmus à Brakel,
predikant te Rotterdam

(”Redelijke Godsdienst”, 1893)