Campingdagboek: ‘Inbrekers’: eerst schrik, daarna schik

## Donderdag 16 juni Er werd warm weer opgegeven door het KNMI. Dat betekende een rustige ochtend. De campinggasten waren al vroeg op pad. De meesten pakten de fiets en reden een van de vele knooppuntroutes in de omgeving. Voor goede tips kunnen ze natuurlijk bij de receptie terecht. Daar liggen folders en routes voor het grijpen. ’s Middags zaten veel mensen met hun voeten in het water en zochten ze de schaduw op. Zelf hadden we vervangende hulp ingeschakeld, omdat we een begrafenis moesten bijwonen. Dat vraagt wel wat schakelen in je hoofd. De gezellige vrolijkheid van de camping ineens wisselen voor een uitvaart. Beide zijn evenzeer werkelijkheid. ## Vrijdag 17 juni Opnieuw werd een warme dag voorspeld. Voor de gasten heerlijk, wij moesten ons werk wat aanpassen. Vroeg beginnen; sanitair schoonmaken, de zaal een beurt geven. Zorgen dat er drinken koud staat en gebak halen bij de bakker. Maar ook grasmaaien, wat snoeien en zorgen dat plaatsen van vertrekkende gasten weer netjes zijn bij aankomst van nieuwe bezoekers. Een goede dag om de frituurpan op te warmen. Met deze temperatuur vinden gasten het fijn om niet te hoeven koken. ## Zaterdag 18 juni Toen ik boodschappen deed, belde Wim dat een gast hartklachten had. De ambulance was al onderweg. Nog geen anderhalf uur later moest opnieuw een ambulance worden gebeld. Dat was een uniek, maar niet een vrolijk moment. Beide patiënten werden naar het ziekenhuis vervoerd. Afwachten maar. Het was te warm om allerlei klussen op te pakken. Die schoven we dus door naar volgende week. We waren de rest van de dag toch wat onrustig. Hoe vergaat het de patiënten in het ziekenhuis? Het bleek gelukkig mee te vallen. Eén reisde af naar huis, de ander meldde zich weer op de camping. ## Zondag 19 juni De temperatuur was vergeleken met gisteren ongeveer gehalveerd. Het was regenachtig. De kerkgangers namen de auto. Anderen bleven in de tent. Ook de rest van de dag bleef het stil op het terrein. Alleen voor het gezamenlijk zanguurtje verlieten de mensen hun tent of caravan. Het gaf een warm gevoel, de camping werkt verbindend. We keken in gedachten terug. Het oorspronkelijke boerenbedrijf, met melkvee en fokvarkens, was nauwelijks rendabel. Daarbij volgde tegenslag van ziekte van Wim en mezelf. Beiden mochten we opknappen, maar we moesten een nieuwe weg kiezen. Zo begon in 2006 de opbouw van de camping. Elk jaar breidden we iets uit en investeerden we in nieuwe voorzieningen. Nu hebben we het optimale aantal plaatsen –rond de zestig– bereikt en is de camping voorzien van alle gemakken, zelfs energieneutraal en goed bezocht. Het maakt ons klein en dankbaar. ## Maandag 20 juni Met een zekere regelmaat worden allerlei voorzieningen gecontroleerd. Vandaag werden alle kranen gecontroleerd op legionella. Monsters werden genomen en over tien dagen krijgen we de uitslag. Ook de ACSI, de campingspecialist in Europa, meldde zich en wilde een afspraak maken. Het is belangrijk om in hun campinggids te worden genoemd met een positieve beoordeling. Als aanvulling op de zonnepanelen werden vandaag ook zonnecollectoren geplaatst. Deze helpen op een CO2-vriendelijke manier warm water te leveren. ## Dinsdag 21 juni Vreemd, de alarmbel bij het ingangshek ging over. Het was nog nacht. Het hek sluit om 00.30 uur automatisch. We werden wakker. De bel bleef rinkelen; er was iets niet pluis. Via de camera zagen we een auto en twee personen. Een man probeerde over het hek te klimmen. Ongewenst bezoek dus? Tijd voor actie: bed uit, telefoon met het alarmnummer in de ene hand, een zaklantaarn in de andere. Wim mocht voorop, natuurlijk. Het bleken campinggasten te zijn. Ze waren te laat, wilden niet aanbellen. Ze dachten wel over het hek te kunnen klimmen. Elke beweging bij het hek wordt echter gesignaleerd. Een druk op de knop en de gasten konden naar bed. En wij ook. Na eerst nog wat te hebben gegniffeld. Eerst schrik, daarna schik. ## Woensdag 22 juni De jaarlijkse reünie in de Herberg, de gemeenschappelijke ruimte. De dag begon met het klaarmaken van soep en broodjes. Gelukkig waren er wat extra handen. Het werd druk. Oud-gasten kwamen kijken wat er van de camping is geworden. Herinneringen werden opgehaald, tips uitgewisseld met de huidige gasten. Er heerste een gezellige stemming. Goed om zo’n dag jaarlijks terug te laten komen. De bel van de receptie ging over. Een gast stond bij de balie met een doek in zijn handen. Daarin waren twee kraalogen in een verenkoppie te zien; een babysteenuiltje! Het beestje had zich verscholen in een tent. Het dierenasiel gaf aan dat het beestje niet zelfstandig zou overleven maar dat ook wij het niet in leven zouden kunnen houden. Zij zouden het diertje laten ophalen en naar een speciale opvang brengen. Voor de derde keer deze week een ambulance op de stoep dus. Maar nu een dierenambulance. _\> rd.nl/campingdagboek_

Campingdagboek: ‘Inbrekers’: eerst schrik, daarna schik

Mens & samenleving

RD.nl in uw mailbox?