De vraag die bij verzekeraars speelt, is wie verantwoordelijk is voor het opruimen van de deeltjes die bij brand vrijkomen. Wie gaat dat betalen en welk deel valt onder welke dekking? Een protocol moet daar duidelijkheid in scheppen. Dit kan leiden tot uitbreiding van verzekeringspolissen met dekking voor bepaalde risico’s waarvoor dan misschien ook premie moet worden betaald. Een grote brand in het Friese Noordbergum vorig jaar heeft de problematiek over zonnepanelenbranden nog eens goed duidelijk gemaakt. Destijds kwamen tot in de wijde omtrek deeltjes van zonnepanelen neer.

Voor schade door brand bij zonnepanelen die aan een huis vastgeschroefd zitten zijn huiseigenaren doorgaans wel verzekerd. Vooral over de gevolgen bestaan nog vragen. Zeker als een bedrijfspand met een zonnedak in brand vliegt.

Bij het afwikkelen van zonnepaneelbranden kan een keur aan verzekeringspakketten een rol spelen. Zo zijn kosten voor het opruimen van een bedrijfsbrand vaak aanvullend meeverzekerd op bijvoorbeeld een gebouwenverzekering. Maar die aanvullende dekking is vaak beperkt tot alleen de ‘kale’ opruimingskosten. Daar vallen andere kosten zoals schade en onderzoekskosten mogelijk weer niet onder. Ook kan het zo zijn dat alleen de opruimkosten op de eigen locatie of die van de directe buren zijn verzekerd.

Verder zouden verzekerden een beroep kunnen doen op de milieuschadeverzekering. Maar dat kan pas als er ook daadwerkelijk sprake is van verontreiniging. Over het verontreinigende karakter van zonnepanelendeeltjes is veel discussie. Op de totale gebouwverzekering zijn de opruimkosten vaak veel lager dan huidige limieten wat betreft milieuschadeverzekeringen. Wat dit uiteindelijk betekent voor de premie, is dus echt aan de individuele verzekeraars, benadrukt het verbond. Het ‘probleem’ van de aansprakelijkheidsverzekering is weer dat er sprake moet zijn van aansprakelijkheid. Dat is bij de zonnepanelendeeltjes niet altijd het geval.