„We hadden gisteren nog gecontroleerd of alles in orde was”, lacht de man die de kapotte klok vervangt. Vlak voor negenen lopen de wijzers weer. Tweeënhalf uur krijgen de havoleerlingen voor Duits. En dan kan de tijd niet stilstaan.

Een van de scholieren, Heidi van de Haar, zit eerder op de ochtend „met klamme handjes” in de aula. Duits vindt ze niet zo spannend, aardrijkskunde wel. Dat examen staat donderdagmiddag op de planning. „Ik beantwoord de vragen altijd fout, dus richt me maar op de vakken waar ik beter in ben.” Om een voldoende te halen, moet ze minimaal een 5,6 halen. En dat ziet ze nog niet zo zitten. „Gelukkig heb ik genoeg compensatiepunten.”

Mirte van Baaren heeft zich nauwelijks voorbereid op het examen. „Voor Duits kun je weinig doen, dus ik leer liever voor andere vakken.” „In de les kregen we ook weleens onverwachts een leestoets”, vertelt Gertjan Elenbaas, naast haar. Mirte: „Nu is het alleen voor het echie.”

Ook klasgenoot Levi Boxman besteedde vooral aandacht aan aardrijkskunde. Hij staat er goed voor, al verwacht hij dat wiskunde –vrijdag– pittig wordt. Na de examens Duits en aardrijkskunde gaat hij nog even flink studeren. „Vanavond wordt een latertje en morgenochtend een vroegertje.”

Psalm

De havisten hebben een lastige tijd achter de rug, zegt docent Wim Willemsen, die voor in de gymzaal staat. „Deze groep heeft het meest voor de kiezen gehad door corona, omdat ze in het voortraject achterstand opliepen.” Toch heeft de leraar Duits vertrouwen in de resultaten. „Elk jaar valt het mee.”

„Wie vindt het spannend?” vraagt Wijnand Blankestijn, directeur van de havo. Drie vingers uit de zaal zwaaien de lucht in. Voordat hij de opgaven en antwoordenbladen uitdeelt, leest Blankestijn Psalm 8 voor. „Deze psalm laat zien hoe groot God is. Maar ook hoe dichtbij: wat is de sterveling dat U aan hem denkt? Hij is er. Ook nu je voor het eerste examen staat. Klamp je dan aan Hem vast.”

Na het gebed gaat het plastic van de pakketten. Blankestijn stapt naar een meisje op de voorste rij. „Gerline, heb ik het goede examen?”

Er klinkt een klop op de deur. De conciërge brengt nog „een verloren schaap.” De directeur kijkt de leerling streng aan. „Dit is één keer en nooit meer”, waarschuwt hij met opgeheven vinger. Met rode wangen gaat de jongen zitten.

Er hangt een ongemakkelijke stilte als drie docenten met stapels papieren langs de tafels lopen. Grijnzend geven twee jongens elkaar een boks. „Het is één minuut over negen. Jullie mogen nú het examen openen”, luidt de instructie.

De tijd tikt.

Sarah Nanlohy is de eerste die iets na halfelf naar buiten sluipt. „Ik heb alles overgekeken, maar volgens mij ben ik niks vergeten”, zegt ze. „Dan kun je wel blijven controleren, maar als je geen fouten ziet, heeft dat geen zin.”