„Maar de engel antwoordende, zei tot de vrouwen: Vreest gijlieden niet; want ik weet, dat gij zoekt Jezus, Die gekruisigd was.”

Wij moeten onze toestand erkennen, namelijk: dat wij niet dan aarde en stof zijn en al onze kracht niets meer is dan een damp, die verdwijnt en vergaat. Dit geldt zowel de goede als de kwade in het algemeen.

Verder, wanneer God de ongelovigen zo verschrikt gemaakt heeft, verlaat Hij hen als verworpen mensen, omdat zij geenszins waardig zijn, dat zij Zijn goedheid gevoelen zouden. Daarom schuwen zij Zijn tegenwoordigheid, zij knersen op de tanden en eten zichzelf op. Zij zijn dan als razende mensen, totdat zij alle verstand en zinnelijkheid verliezen en zich zelf geheel gelijk de dieren aanstellen.

Maar de gelovigen, nadat zij verslagen zijn geweest, vatten weer moed, omdat God hen vertroost en verblijdt. Deze vrees, die de gelovigen voor de tegenwoordigheid en majesteit Gods hebben, is maar een voorbereiding. Zij is er om zich te verootmoedigen, opdat zij Hem de eer bewijzen, die Hem toekomt, en zich tot Hem begeven zouden, bekennend dat zij in zichzelf niets zijn, en in Hem alleen al hun welvaren zochten.

Ziedaar waarom de engel zegt: „Vreest niet!” Dit woord verdient wel opgemerkt te worden. Het betekent zoveel, alsof Hij zei: „Ik laat dit gespuis in zijn beschaamdheid, want het is niet waardig, dat het enige genade geschiedt; maar ik kom tot u en breng u een blijde boodschap: legt dan alle vreze af, omdat gij Jezus Christus zoekt!”

Johannes Calvijn,
predikant te Genève

(”Het gepredikte Woord”, 1965)