In Italië geldt ook zoiets. De hoogste kaste daar zijn mensen met een vaste baan. Ambtenaren. De rest zijn onaanraakbaren. Zelfs een vaste baan in het bedrijfsleven is voor schlemielen. Het risico dat je je baan kwijtraakt, is ook in een onderneming niet groot, maar zeker weet je het nooit.

En baanzekerheid, daar draait het om. In de film ”Quo Vado?” vraagt de meester aan de 8-jarige Checco Zalone (uitgesproken als Kekko) wat hij wil als hij groot is. „Een vaste baan!”, roept het kind uit. In deze film uit 2016 wordt de draak gestoken met de Italiaanse fixatie op de vaste baan.

Beambten worden in de film altijd én in de werkelijkheid vaak ‘geholpen’. Bij Checco is een oom van hem parlementariër in Rome die hem de hand toesteekt. Die heeft hem ondergebracht bij het provinciaal bureau ”jacht en visserij” in zijn woonplaats in Zuid-Italië. Een luizenbaantje. Checco hoeft alleen maar vergunningen te stempelen, als hij tenminste op kantoor is. Normaal duikt hij, nadat hij langs de prikklok is gegaan, de koffiebar in. Dat doen ook zijn collega’s.

Checco’s kantoor staat tegenover het huis van zijn ouders, waar de 40-jarige natuurlijk nog bij inwoont. Maar op een kwade dag moet er worden bezuinigd. Er wordt een ambtenaar opgeofferd. Dat is Checco uiteraard. Hij blijkt namelijk net buiten alle denkbaar mogelijke uitzonderingen te vallen, zoals net te weinig dienstjaren en geen familieleden die een handicap hebben.

Checco krijgt een vorstelijk TFR (trattamento di fine rapporto) aangeboden. Dat is een typisch Italiaanse regeling die zit tussen ontslagvergoeding en aanvullend pensioen. Het is een van de voordelen van de vaste overheidsbaan. Maar omdat Checco de TFR niet accepteert, is de overheid toch verplicht hem in dienst te houden. Echt ontslag is niet mogelijk. Dat is de crux. Wel wordt Checco naar een ander onbetekenend overheidsbureautje in een verre regio gestuurd (dat doet Checco als moederskindje trouwens wel pijn).

Naast de voordelen van de TFR en het vrijwel onbestraft absenteïsme, heeft de overheidsbeambte ook nog recht op een dertiende maand. En het ziekenfonds niet te vergeten. Dat bestaat nog in Italië en functioneert tamelijk goed, zonder dat de patiënt er veel aan kwijt is. Geen wonder dat het legioen van zo’n 3,5 miljoen Italiaanse ambtenaren er alles aan doet om zijn vaste baan niet op te geven. Of erbij te komen.

Ik heb er ook van alles aan gedaan. En het is me gelukt. Binnenkort ga ik voor de overheid werken. Voor mij nu ook de dertiende maand en een vorstelijke TFR op het eind.

Ik heb reuze zin in zo’n ”posto fisso”. Wel betreur ik het erg dat ik niet meer voor het Reformatorisch Dagblad kan schrijven.