Drie dagen zijn hij en zijn gezin inmiddels getuige van de zware bomexplosies, „niet ver bij ons appartement vandaan”, liet ds. Bespalov zaterdag per e-mail weten. „Grote steden in ons land zijn aangevallen. We hebben besloten te blijven, als gezin en als kerkelijke gemeente. Omdat ik als predikant geen wapen ga gebruiken. Ik denk dat wij en onze gemeente een rol hebben in deze tumulteuze tijden. We zullen proberen mensen te helpen die Kiev niet zijn ontvlucht. We zullen hen die een onderkomen nodig hebben onderdak bieden, hen die hulp nodig hebben helpen, en mensen die bang zijn bemoedigen. Door dit te doen, delen we met hen onze hoop op Christus en Zijn Koninkrijk.”

Bovendien, schrijft de predikant, „voel ik dat mijn volk me hier nodig heeft. We hebben veel ouderen in onze gemeente, en er zijn gezinnen met kleine kinderen. Zij konden niet evacueren. Vandaag heb ik veel tijd aan de telefoon doorgebracht, om mensen die bang zijn een hart onder de riem te steken en ervoor te zorgen dat zij een veilig onderkomen kregen. Bid tot God dat de mobiele telefoons blijven werken!

Op het moment dat ik dit schrijf –eind zaterdagmiddag– is het stil, vervolgt de predikant. „Maar het is een zeer geladen stilte. We horen dat de Russische troepen zich voorbereiden om Kiev vanavond of morgen door middel van een zware aanval in te nemen.”

Ds. Bespalov, wiens gemeente is aangesloten bij de Evangelicaal-Presbyteriaanse Kerk van Oekraïne, bedankt de lezers van zijn e-mail voor hun gebeden en roept hen op daarmee door te gaan. „Vraag onze Hemelse Vader deze agressie tot een einde te brengen, de levens van onze soldaten te sparen; mogen de Russische troepen naar hun land terugkeren.”

Medelijden

Ook ds. Dimitri Zigankov, voorganger van een gemeente in de Oost-Oekraïense stad Krasnopillya, liet weten dat hij op zijn post blijft. Hij deed dat in een e-mail aan de Nederlandse Stichting Mir Wam, die al vele jaren praktische hulp verleent aan Oekraïne.

„Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God”, begint ds. Zigankov zijn brief. Om vervolgens de gebeurtenissen van donderdag en vrijdag te beschrijven. „Op 24 februari werden we om vijf uur ’s ochtends wakker van verschrikkelijke explosies die vanaf de Russische grens kwamen. Voor mijn familie zijn deze geluiden al bekend, we hoorden ze in 2014, toen we in de Donbass woonden, ook. En nu kwam de oorlog weer. De kinderen werden wakker en verzamelden zich in onze ouderlijke slaapkamer. We begonnen tot God te bidden. Alleen het besef van de aanwezigheid van God gaf vrede. De hele dag heeft het gevoel van verbijstering ons niet verlaten, is het echt geen droom?”

De predikant beschrijft het verloop van de vrijdag. „Er rijden tanks over de wegen, er loeien alarmsirenes in de steden, branden branden, gebouwen storten in, moeders en kinderen huilen. En het volk van God bidt. Heere, heb medelijden met onze kinderen, heb medelijden met de kinderen van andere mensen, heb medelijden met degenen die aanvallen en degenen die zichzelf verdedigen – dit zijn ook iemands kinderen. Heere, zend vrede! Mijn familie is bij elkaar gekomen en we zijn thuis. Iedereen staat op scherp, wat nu? Er zijn geen winkels in ons dorp. Ze werken in de naburige dorpen, maar er is bijna geen eten, er is geen manier om het te brengen, er is een oorlog in de buurt.”

„Heere, red!”, vervolgt ds. Zigankov. „We weten niet wat er morgen zal gebeuren, hoe we moeten leven, hoe we bijeen moeten komen voor een kerkdienst, hoe we gewone luiers voor kinderen kunnen vinden en kopen, waar en waarvoor we voedsel moeten kopen, we weten niets, behalve dat de grote God niet is gestopt met van ons te houden. Heere, help ons niet te stoppen met U lief te hebben.”

Vrijdagavond was er een bijeenkomst met jongeren van de gemeente. „Online, ze bespraken prangende onderwerpen: hoe zij zich moeten verhouden tot alle informatie die op internet te vinden is, of het goed is om dit te doen onder deze omstandigheden, hoe te bidden en voor wie… De jongeren deelden hun ervaringen, gedachten en verlangens. Voor sommigen van hen zal deze nacht blijken hoe hun goede bedoelingen in de praktijk zullen uitwerken, omdat de nacht in een schuilkelder zal moeten worden doorgebracht vanwege bombardementen en artilleriebeschietingen. Er zal geëvangeliseerd worden, er zullen goede daden zijn… Heere, zegen en red.”

„Nu ik deze regels aan het schrijven ben is het 01.39 in de nacht”, besluit ds. Zigankov zijn brief. „Ik wijd mezelf en mijn familie toe aan de wil van de Allerhoogste voor de volgende dagen, en daarom wil ik tot God schreeuwen: Heere, laat Uw Koninkrijk komen.”