Even later zie ik door de deuropening een slaap­kamervloer met allemaal losse planken, schroeven en boutjes. Daarop hurken twee mannen die er wanhopig ordening in aan proberen te brengen. Het doet me denken aan vroeger, toen diezelfde vloer bezaaid lag met lego en mijn zonen daar altijd weer iets prachtigs van wisten te bouwen.

Het gaat tien minuten goed. Daarna klinkt de eerste zucht. En de eerste gefrustreerde vraag: „Waar hoort dit schroefje nou weer bij?” En: „Moet deze plank niet worden omgedraaid?” Ik laat het maar even gebeuren, hoewel het h-woord op m’n lippen brandt. Als ik na vijftig minuten wat drinken kom brengen, en het bureau nog niet echt gevorderd lijkt, kan ik het toch niet laten: „Je zou ook de handleiding kunnen lezen…” Zoals ik had kunnen bedenken, was dit net de verkeerde opmerking op het verkeerde moment. Er kan zelfs geen bedankje voor het verkoelende drankje af.

Gelukkig heb ik genoeg te doen. Er moeten nog foto’s aan een artikel worden gekoppeld, een suf klusje waar je desondanks je aandacht bij moet houden. Zeker nu we een nieuw fotosysteem hebben. In de wandelgangen hoorde ik al dat dit veel op het oude lijkt, dus begin ik gewoon maar zoals altijd.

Ik klik en vul her en der wat in. Maar uiteindelijk belanden de foto’s niet in de juiste map. Ik hoor mezelf hardop mopperen: „Waar blijven die dingen nou toch?” En: „Waarom moesten we nou weer iets nieuws krijgen?”

Uit de kamer ernaast klinken ondertussen enthousiaste geluiden. „Staat mooi!” hoor ik. En: „Past precies.” Ik sta op om te kijken. Blijkbaar is het gelukt. En dat is wel een felicitatie waard. Het lukt me nog net om niets te zeggen als ik de handleiding open op het bed zie liggen.

Als ik een uur later nog steeds geen foto’s bij mijn artikel zie verschijnen, zegt mijn man zonder een spier te vertrekken: „Hoort er geen handleiding bij dat nieuwe systeem?”