S. had destijds ernstige psychische problemen. Zo had hij last van wanen en kreeg hij naar eigen zeggen opdrachten van stemmen. Op 21 mei rond 23.00 uur sloeg hij in zeventien minuten zes keer toe, in de Ferdinand Bolstraat en omgeving. Eén slachtoffer dat hij probeerde neer te steken, bleef ongedeerd.

Volgens een psychiater en een psycholoog verkeerde S. op de bewuste dag in een psychose. Daarom kunnen de steekincidenten hem niet worden toegerekend. Deskundigen adviseerden hem tbs met dwangverpleging op te leggen, mede om de samenleving tegen hem te beschermen. De advocaat van S. vroeg de rechtbank haar cliënt niet een gedwongen verblijf in een tbs-kliniek op te leggen. Ze pleitte voor een zogeheten tbs met voorwaarden. De rechtbank sloot zich aan bij het oordeel van de deskundigen.

S. stak de slachtoffers, volstrekt toevallige passanten, direct zodra zij zijn pad kruisten. Hij stak meerdere malen, onder meer in borst en rug. Kort na het incident werd hij aangehouden.

S., die niet bij de uitspraak aanwezig was, zei tijdens de zitting dat hij niks meer weet van de steekpartij. „Ik heb er geen herinnering aan, maar ik geloof de mensen die mij hebben verteld dat ik degene ben die dit heeft gedaan. Ik had wanen. Ik was de greep op de realiteit kwijt.” Hij verklaarde dat het beter met hem ging en hij zichzelf niet meer als gevaarlijk zag.

De rechtbank oordeelde echter dat er te weinig inzicht is in zijn ziekte en dat daardoor gedwongen verpleging noodzakelijk is. „Hij heeft zich schuldig gemaakt aan een van de ergste feiten in het Nederlandse strafrecht; moord en vijf pogingen daartoe”, zei de voorzitter van de rechtbank. S. heeft volgens hem de nabestaanden van Titawanno „onherstelbaar leed aangedaan” en de andere slachtoffers zijn door zijn handelen „voor het leven getekend”.