De halsbandparkiet kwam oorspronkelijk alleen in India en de Sahelregio in Afrika voor, maar heeft zich in de afgelopen eeuw in allerlei Europese steden gevestigd. Nederland kent sinds midden jaren zestig een populatie in het wild, door vogels die zijn losgelaten uit volières. Sindsdien is het de parkieten volgens Sovon voor de wind gegaan, vermoedelijk dankzij een combinatie van milde winters en voldoende voedsel als bessen, noten en knoppen aan sierbomen en voedertafels in tuinen. „Kennelijk zijn er ook voldoende nestbomen met holen om in te broeden en weten ze daarin genoeg jongen groot te brengen”, aldus het kennisinstituut.

Buiten het broedseizoen slapen halsbandparkieten gewoonlijk gezamenlijk in groepen en in de winter zijn ze op deze plekken goed te tellen. In de winters van 2009-2015 werden de parkieten landelijk geteld. Tijdens de slaapplaatstelling in de winter van 2011/2012 werden er 12.000 waargenomen.

In december vorig en in januari dit jaar waren er opnieuw tellingen, waaraan ruim honderd vrijwilligers deelnamen. In januari werden bijna 22.000 halsbandparkieten geteld. De vogel is volgens Sovon nog steeds een uitgesproken Randstedeling. De meeste parkieten werden in Den Haag, Amsterdam en Rotterdam geteld. Maar ook allerlei andere grotere plaatsen in de Randstad hebben inmiddels slaapplaatsen met honderden vogels. De groei van de populatie lijkt vooral aan de randen van het verspreidingsgebied van de dieren te hebben plaatsgevonden. Op een aantal locaties bleken de aantallen flink toegenomen, zoals in Purmerend, waar er bijna achthonderd werden geteld, en Utrecht, met 950. Op sommige plekken, zoals in Alkmaar en Hoorn, verscheen de soort voor het eerst.