Dat betoogt drs. Julia van Weert in haar proefschrift waarop ze morgen promoveert aan de Universiteit Utrecht. Voorwaarde is wel dat het prikkelen van de zintuigen –in jargon: snoezelen– is ingebed in de 24 uurszorg.

Hoewel het snoezelen is ontstaan in de verstandelijkgehandicaptenzorg kan het ook heel goed worden toegepast in de somatische zorg, stelt Van Weert. „Snoezelen moet dan wel een normaal onderdeel van de verzorging worden. Het moet niet alleen worden aangeboden tijdens een speciaal snoezeluurtje in een speciale snoezelkamer door een speciale snoezelmedewerker, maar gedurende de normale verzorging, in de normale omgeving, door elke verzorgende en op ieder moment van de dag.”

Van Weert onderzocht voor haar promotie de invloed van snoezelen op matig tot diep demente verpleeghuisbewoners en hun verzorgenden. In zes verpleeghuizen verspreid over heel Nederland is snoezelen in de 24 uurszorg gedurende anderhalf jaar in de praktijk gebracht door de volledige teams van zes psychogeriatrische verpleegafdelingen. Deze afdelingen zijn vergeleken met zes vergelijkbare afdelingen, die de gangbare zorg bleven leveren.

De verpleeghuisbewoners van afdelingen waar de hele dag door tijdens de verzorging werd gesnoezeld bleken minder apathisch, minder depressief, minder agressief en minder opstandig. Verzorgenden die snoezelden bleken bovendien tevredener over de kwaliteit van hun werk en hun contact met de bewoners. Hoewel de zorg hun meer tijd ging kosten, ervaarden ze minder tijdsdruk en minder werkstress.

Van Weert schrijft dit toe aan het feit dat verzorgenden die snoezelen minder behoefte hebben om te werken volgens een strak tijdschema. „Ze werken minder op de klok en stemmen de zorg meer af op datgene waar de bewoner op dat moment behoefte aan heeft.”