Tot op de dag van vandaag is Sonja blij dat ze op het laatste moment voor abortus terugdeinsde, hoe radeloos ze op dat moment ook was. „Ik wilde mijn kind beschermen, ik hield van mijn kind. Daarom zocht ik hulp. Ik ging naar de abortuskliniek omdat me werd verteld dat dit in mijn omstandigheden het beste was voor moeder én kind. Maar toen ik daar zat, dacht ik: Dit is de oplossing niet.”

Over de ethische kant van abortus had ze tot die tijd zelden nagedacht. Voor haar seksuele moraal kreeg in haar opvoeding weinig sturing. „Mijn ouders hadden nooit gezegd dat je met seks moet wachten tot het huwelijk en dat je maar één partner moet hebben. Daardoor voelde ik me onbeschermd en ervoer ik druk om dingen te doen die ik niet wilde. De vrije seksuele moraal heb ik zelf als vrouw juist niet als vrijheid ervaren. In die tijd wist ik weinig van het christelijk leven, maar later ben ik gaan zien dat God regels heeft ingesteld om mensen te beschermen.”

Lees ook

Mirjam Bikker: Ik hoop dat Kuipers oog blijft houden voor vrouw in nood

Sonja’s kortstondige relatie met haar vriend was al verbroken toen ze ontdekte dat ze zwanger was. „Mijn eerste gedachte was: Ik gá voor dit kind. Maar er waren allerlei moeilijke omstandigheden waardoor ik in paniek raakte. Ik ging naar de huisarts om hulp. Als hij me direct naar een abortusarts had gestuurd, was het misschien verkeerd afgelopen. Hij stuurde me echter naar het FIOM.”

Die organisatie presenteert zich als „de specialist op het gebied van ongewenste zwangerschap.” „Ik heb het advies dat ik er kreeg als heel sturend ervaren”, zegt Sonja. „Ik vertelde dat ik van mijn kind hield en het wilde beschermen, maar dat ik in paniek was. De hulpverleenster deed, ongetwijfeld met de beste bedoelingen, alsof abortus niet iets moeilijks is. Ze had ooit zelf een abortus ondergaan en daar helemaal geen last van gehad. Dat ik er wel moeite mee had, kwam volgens haar door de emoties, door mijn hormonen. Ze raadde me aan niet naar mijn gevoel te luisteren en voor een abortus te kiezen.”

Vrij snel daarna zat Sonja in de wachtkamer van een abortuskliniek. Daar drong pas echt tot haar door wat er zou gebeuren. „Dit is nooit het beste voor een kind, dacht ik. En voor een moeder ook niet.” Ze vertrok.

Nu is ze moeder van een achtjarige dochter. Die kent haar voorgeschiedenis niet. „Ze mag dit ook nooit weten. Ik heb er soms nog last van dat ik zelfs maar overwogen heb haar weg te laten halen. Maar ik was overweldigd door angst en radeloosheid. Wat ben ik blij dat ik op het laatste moment ben tegengehouden.”

Juist daarom verfoeit de jonge moeder de verruiming van de abortuswet die de seculiere meerderheid in de Tweede Kamer er in hoog tempo door wil drukken: de verplichte minimale beraadtermijn van vijf dagen voor de ingreep moet van de baan. „Die tijd is juist zo belangrijk”, zegt Sonja. „Niet alleen om een moeder de gelegenheid te geven nog even rustig na te denken: wat voel en wil ik nu echt. Maar ook om haar op een evenwichtige manier hulp te bieden, een uitweg te zoeken en alternatieven aan te reiken. Een beslissing in paniek is nooit goed.”

In de samenleving domineert de eenzijdige boodschap dat abortus in moeilijke omstandigheden de beste oplossing is, zegt Sonja. „Alsof je een kind beschermt door zijn leven te beëindigen. En de moeder is er ook niet bij gebaat als er wordt gedaan alsof abortus iets kleins is. Ook de voorstanders van abortus moeten zich realiseren dat het om een ingrijpende beslissing gaat waar mensen na vele jaren nog last van kunnen hebben.”

Juist daarom is volgens de moeder de bedenktijd van belang. „Er zijn vrouwen met een duidelijke mening: voor of tegen abortus. Maar er zijn er ook veel die, zoals ik, er nog weinig over hebben nagedacht. Ze zijn opeens zwanger, zien grote problemen, worden overspoeld door heftige emoties en worden soms beïnvloed door anderen. Je moet zwangere vrouwen beschermen tegen een impulsieve beslissing. Bij een overhaast besluit is niemand gebaat.”

Sonja heet in werkelijkheid anders.