De expo laat verdeeld over twee zalen werken zien van hedendaagse kunstenaars, voorafgegaan door een kleine selectie uit de etsen van Rembrandt. De gemene deler is het menselijk lichaam, maar dan niet als schoonheidsideaal maar als „ontnuchterend alternatief voor het ideaalbeeld: kwetsbaar, confronterend en rauw, zoals Rembrandt ook naar de mens keek”, legt conservator Nathalie Maciesza uit.

In het eerste deel, dat stilstaat bij de natuurlijke functies van het lichaam, tonen Marlene Dumas en Melanie Bonajo plassende vrouwen. Ook zijn fotowerken te zien waar de nadruk ligt op de imperfecties van de huid: een voet met hielkloven (Paul Kooiker), een extreem ingezoomde blauwe plek (Alix Marie). Op foto’s van Rineke Dijkstra poseren drie vrouwen die heel kort daarvoor zijn bevallen.

De tweede zaal gaat over wat we aan de buitenwereld willen tonen. Blikvanger in deze zaal is een installatie van Jeroen Schokkin, een verzameling kaarsvetmallen die hij maakte van zijn eigen lichaam. De brokkeligheid van het materiaal staat voor hem symbool voor zijn eigen lichamelijke verval, dat onvermijdelijk zal inzetten. Ook hangen er ‘anti-selfies’ van Melanie Bonajo, die zichzelf telkens huilend fotografeerde, en grote aquarellen van Aline Thomassen die onderhuidse emoties zichtbaar maken .

Natasja Kensmil, die vorig jaar de prestigieuze Vermeerprijs won, schilderde speciaal voor het Rembrandthuis een portret als vervolg op haar serie ‘Monumenten der Regentessen’, waarvan volgens Maciesza „de verf nog nat is”. Met haar werk belicht Kensmil de koloniale herkomst van de rijkdom die regenten en regentessen in de 17e eeuw in staat stelde ‘goede werken’ te doen voor minderbedeelden.

RAUW is in het Rembrandthuis te zien tot en met 22 mei, onder voorbehoud van eventuele nieuwe coronamaatregelen.