Eerste? Ik was er al snel achter dat dat lastig zou worden. Blijkbaar waren er mensen die wandelen tot dagtaak hadden verheven, want ik zakte na een week al met tientallen punten op de ranglijsten van beide teams. En dat terwijl ik zo fanatiek van start ging.

„Delen”, kreeg ik als tip van een collega. „Je moet na je wandeling je prestatie delen met je man of met iemand anders. Dat levert extra punten op.” Je moest dus blijkbaar niet alleen veel wandelen, maar ook nog een beetje meebewegen met de eisen van de app.

Ik herpakte me. En liep elke dag weer braaf mijn rondje. Soms een dubbele, alles voor de punten. Tot ik het begon te vergeten. Nee, niet het wandelen, maar wel om de app aan te zetten. En misschien had ik toen pas het doel bereikt: gewoon lekker buiten zijn zonder aan iets anders te 
denken.

Ik herken dat ook van anderen die me afgelopen tijd schreven. Jan S. bijvoorbeeld liep dankzij de app afgelopen jaar 3200 kilometer. „Het heeft mij zover gebracht dat mijn gewicht en bloeddruk gedaald zijn.” Hij stopt nu wel. Maar blijft wandelen. „Daaraan ben ik verslingerd geraakt.”

Ook deelneemster Kieftommetje blijft lopen. Haar zoon van 12 bracht haar op het idee om mee te doen. Vaak stonden ze er vroeg voor op. Want dat leverde extra punten op. „Zoonlief wist exact hoe we maximaal konden scoren per dag.” Vanaf de tweede helft van het jaar stonden moeder en zoon continu op nummer 3. „Het was leuk om te zien welke punten anderen haalden. We kenden ze niet, alleen de namen: Moepsje, Bert die heel lang op 1 stond, Gerald & Marianne, SiepieM.” 
Ook zij stopt nu met de app. Maar niet met wandelen. Inmiddels gaat ook de buurman graag mee, die een zware tijd doormaakt vanwege het verlies van zijn vrouw. Alleen al hierom moest ik gewoon toch nog een keer over het wandelen schrijven. En mijn eigen lage score? Die doet er helemaal niet meer toe.