Aan mijn vrouw liet ik het begin van het vijfde pianoconcert horen. Ze keek me wat ongelovig aan. „Dat hebben we twee jaar geleden met Sjosjanim gespeeld? Maar het is heel anders!” Klopt! Dat andere is de instrumentatie. Waar Beethoven een heel orkest voorschreef, laat Hanna Shybayeva zich op deze opname begeleiden door vijf strijkers.

In de negentiende eeuw was het niet ongebruikelijk dat er bewerkingen gemaakt werden van ‘grote’ stukken. Vaak ging het dan om klavieruittreksels van orkeststukken, maar bij een pianoconcert ligt dat lastiger. Ignaz Lachner had daar iets op gevonden. Hij maakte bewerkingen van de pianoconcerten van Mozart waarbij hij de pianopartij intact liet, maar de orkestpartij reduceerde tot vier of vijf strijkers. Zijn broer Vinzenz deed hetzelfde met Beethovens concerten.

Toch blijft er –zeker bij Beethoven– een probleem. De uitbundige pianopartij staat eigenlijk in geen verhouding tot het wat subtielere karakter van de kamermuziek die het concert eigenlijk geworden is in deze bewerking uit 1881. Hoewel de musici uitstekend spel leveren –Shybayeva voorop!– is regelmatig de balans zoek. Neem de krachtige akkoorden waarin piano en orkest elkaar afwisselen op ongeveer twee derde van het eerste deel. De pianiste laat haar spierballen zien, maar wat ze terugkrijgt is te mager. Het tweede concert van Beethoven lijdt minder onder dit gebrek, maar dat heeft ook meer weg van de lichtvoetigheid van Mozart.

Een bijzondere uitgave, maar vooral een curiositeit.

Ludwig van Beethoven – Piano Concertos Nos. 2 & 5 – Hanna Shybayeva, piano; Naxos (8.551452); € 11,60; bestellen: www.naxos.com