Vroeger was het devies bij mensen met reuma om vooral rust te nemen, vertelt Nique Lopuhaä, beleidsmedewerker patiëntenbelangen bij ReumaNederland. „Mensen werden op bed gelegd en moesten zo min mogelijk bewegen. Tegenwoordig weten we dat bewegen voor iemand met reuma juist erg belangrijk is.”

Lichaamsbeweging zorgt ervoor dat de conditie goed op peil blijft en dat geeft een gevoel van welzijn, zegt Lopuhaä. „Wanneer mensen zich fitter voelen, kunnen ze beter omgaan met pijn of stijfheid. En blijven ze op de langere termijn mobieler.”

Daarnaast kan voldoende beweging het risico op het krijgen van nog meer chronische aandoeningen –zoals diabetes en hart- en vaatziekten– verminderen. Er is soms zelfs sprake van een ontstekingsremmend effect. „Niet dat beweging daarmee het gebruik van medicijnen uitsluit, maar het ondersteunt wel de medicatie die mensen gebruiken.”

Spierziekten Nederland benadrukt op zijn website eveneens het belang van bewegen, ook bij een spieraandoening. Belangrijk is daarbij wel dat iemand zijn grenzen goed in acht neemt. Het beste is om te sporten onder begeleiding, aldus de belangenvereniging. Een fysiotherapeut kan samen met de patiënt een trainingsplan opstellen. Zo’n therapeut let ook op probleem­gebieden die gevoelig zijn voor overbelasting.

Creatief

Nu sportscholen en zwembaden dicht zijn, kunnen mensen met reuma of een spierziekte daar niet meer terecht. Beweging onder begeleiding die geldt als zorg –en dus vergoed wordt door de zorgverzekeraar– gaat overigens wel door. Groepslessen echter niet.

Lopuhaä van ReumaNederland erkent dat de gesloten sportscholen mensen met reuma kunnen belemmeren. Tegelijk ziet ze dat deze groep creatief is. „De sluiting heeft zeker impact, maar de situatie is niet zo negatief als je zou denken. Mensen met reuma gaan nu thuis aan de slag. Kniebuigingen maken kan zelfstandig, en met een flesje water in iedere hand kun je ook oefeningen doen. Of ze gaan wat vaker lopend of op de fiets een blokje om.”

Risico op overbelasting bij thuis oefenen is er nauwelijks, denkt Lopuhaä. „Als je het gewend was in de sportschool te trainen met een deskundige fitnessbegeleider of een fysiotherapeut van wie je feedback krijgt, mis je dat natuurlijk. Maar daardoor ga je niet opeens thuis gekke dingen doen. Mensen die al jarenlang een diagnose hebben, weten zelf ook goed hoe hun lijf reageert. En de groep die het wel spannend vindt, zal daardoor voorzichtig zijn. Mensen moeten vooral kijken naar hoe ze nu nog wel in beweging kunnen zijn.”