De Profetenstraat in hartje Jeruzalem, op een steenworp afstand van de ultraorthodoxe wijk Mea Sjearim, oogt vredig. Slechts een enkele auto verstoort de rust. Een bejaarde Jood, gekleed in lange zwarte jas en hoed, sjokt enigszins gebogen over het trottoir.

Halverwege de straat klinken vrolijke kinderstemmen. Ze gaan schuil achter een meer dan manshoge muur en een dito groengeverfd hek. Het zijn leerlingen van de Messiasbelijdende school Makor Hatikva – Bron van Hoop. Achter de stalen afscheiding wacht de volgende hindernis: een gewapende bewaker. Geen overbodige luxe in de Israëlische hoofdstad, waar het gevaar van aanslagen altijd op de loer ligt.

Eenmaal binnen de strenge omheining ademt alles een vredige sfeer. Een groepje leerlingen speelt basketbal. Anderen treden de bezoeker nieuwsgierig tegemoet.

De meeste kinderen moeten er nogal wat voor over hebben om hier naar school te gaan. „Ik sta elke ochtend om half zes op”, vertelt Joshua, die in de Jordaanvallei woont. „Een uur later staat de bus voor de deur om ons naar Jeruzalem te brengen.”

Ze weten echter wel waar ze het voor doen. „Ik ging eerst naar een niet-christelijke school”, zegt Jopke Groothedde. „Daar kon je niet over Jezus spreken. Hier kan dat vrijuit. En we leren hier ook goed voor onze naasten te zijn. Elke woensdag hebben we hier een gaarkeuken, waar we eten uitdelen aan daklozen en mensen die zelf niet kunnen koken.”

De afstand die sommige kinderen moeten afleggen, is niet het enige probleem, legt directeur Yoel Russu in zijn bescheiden kantoor uit. „We krijgen geen geld van de overheid, dus ouders moeten wel een behoorlijk offer brengen. Zonder buitenlandse donaties zouden we überhaupt niet kunnen bestaan.” Russu heeft regelmatig contact met de Nederlandse schoolbegeleidingsdienst VGS om zich te laten adviseren.

Mobieltje

Naast de werkkamer van de directeur bevindt zich een ‘zwaarbewaakte’ kast. Daar droppen alle leerlingen ’s morgens hun mobieltje, dat de rest van de dag achter slot en grendel gaat.

De school kende de nodige opstartproblemen. Afgezien van het op orde brengen van praktische zaken als deugdelijk lesmateriaal en zorgen voor gekwalificeerde docenten, duurde het negen lange jaren voor de overheid de onderwijsinstelling officieel erkende. „Dat was een lange en bittere strijd. Vooral met ultraorthodoxe partijen in de regering die geen enkele steun aan Messiasbelijdende Joden willen geven.”

„Een extra uitdaging is nog steeds dat we te snel groeien, waardoor het gebouw al een tijdje te klein is”, vervolgt Russu. De school telt momenteel een kleine 140 leerlingen en maakt deels gebruik van de faciliteiten van een nabijgelegen school.

Topofficieren

Wat maakt het onderwijs op Makor HaTikva anders dan op andere scholen? Russu: „De voor de hand liggende dingen zijn natuurlijk de dagopening met gebed en Schriftlezing, en het Bijbelonderwijs. Maar dat is niet alles. Wij willen het geloof in het hele lesprogramma gestalte geven. Zelfs in de rekenles proberen we iets van God te laten zien. Het verschil met andere scholen? We spreken verschillend over dezelfde dingen, vanuit een andere levenshouding; dát is het eigenlijk.”

„Onze leerlingen zijn daardoor geen betere kinderen”, haast Russu zich te zeggen. „Ook zij moeten worden gered door het bloed van Christus, net als ieder ander. Maar we proberen ze wél een geestelijk gezond en Bijbelgetrouwe omgeving te bieden. Ze zijn op een kritieke leeftijd als wij de zorg over hen hebben.”

Messiaanse kinderen hebben het in Israël niet altijd even makkelijk, maar Russu wil hun situatie niet dramatiseren. „Ik zou het zachte vervolging willen noemen. Als je op straat niet openlijk over je geloof praat, heb je weinig problemen. Maar als je in deze samenleving het verschil probeert te maken en dan over Christus spreekt, kun je in de rechtszaal eindigen. De haat tegen Jezus is groot. Tegelijkertijd zien we dat onze leerlingen ook topofficieren in het leger kunnen worden.”

Dit is het tweede deel in een driedelige serie over Messiasbelijdende Joden in Israël. Volgende keer: kerkdienst in een kibboets.