Hazelhoff Roelfzema, ridder in de Militaire Willemsorde, reageerde schriftelijk op het overlijden: „Wanneer een oude ridder, 93 jaar, ertussenuit gaat, dan is dat natuurlijk geen tragedie. Vooral niet na een welbesteed, succesvol leven en in de boezem van zijn familie. En zeker niet als hij, zoals prins Bernhard, ridder in de Militaire Willemsorde, voor niets en niemand bang was.”

„De klap komt aan bij hen die hij achterliet”, aldus Hazelhoff Roelfzema. „Mijn gedachten gaan uit naar zijn vier dochters en vele kleinkinderen, die allemaal dol op hem waren, ieder op eigen manier. En naar zijn ontelbare vrienden, want vriendschap was prins Bernhards sterkste punt. Daar kan ik van meepraten, want een van deze vrienden, zeker een van de oudsten, was ikzelf.”

De Engelandvaarder vertelt: „We maakten kennis met elkaar in de late zomer van 1941, in Londen, en ons eerste gesprek eindigde typerend met zijn woorden: „Als er iets is wat ik voor u doen kan, laat maar weten.” Kort hierna gaf hij mij de eerste vliegles van m’n leven en even typerend ploften we met z’n tweeën in een klein dubbeldekkertje als een pudding een Engels weiland in. Het was het eerste van een reeks avonturen, nu dierbare herinneringen, die we in de loop van zestig jaren samen hebben doorgemaakt.”

„Vriendschap was wellicht de krachtigste motivering van prins Bernhards leven, een natuurlijke uiting van zijn gulle karakter”, benadrukt Hazelhoff Roelfzema nog eens. „Hij dééd graag iets voor anderen, zonder bijbedoelingen, liefst anoniem. Ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag maakte ik een interview met hem voor een nationaal tijdschrift en een van mijn vragen was: „Wat geeft u de meeste voldoening?” Zijn antwoord: „Iets te doen voor een of andere eenvoudige stakker die dat niet verwacht, liefst zonder dat hij weet dat het van mij komt. Het was zijn sterkste én zijn zwakste punt, een drijfveer die geld kostte, wat soms tot excessen leidde.”

Volgens Hazelhoff Roelfzema is het „geen wonder dat het Nederlandse volk hem op handen heeft gedragen, juist omdat hij onder zijn uitzonderlijke eigenschappen een enkele keer blijk gaf van menselijke zwakte. Juist daardoor ga je van iemand houden. En wij Nederlanders hielden van hem, herkenden hem als een van ons, ook als we gewoon soldaat waren of matroos, of „een of andere eenvoudige stakker.””

„Dus toch een tragedie, maar dan voor ons, Nederlanders die achterbleven”, constateert de Soldaat van Oranje. „Wat een verlies van iemand die zo lang zo veel voor ons heeft gedaan en nog zou kunnen doen als hij nog leefde. Ieder van ons, Nederlanders, ons hele volk, heeft een persoonlijke vriend verloren, de beste die we ooit gehad hebben. We nemen afscheid van die vriend, een mens, een ridder, een prins, een Nederlander. Het ga je goed, Koninklijke Hoogheid!”